Człowiek w obliczu własnej śmierci. Absurd czy zbawienie?

To esej na temat fundamentalnego sensu śmierci i ostatecznego celu ludzkiej egzystencji. Autor wskazuje sytuację kryzysu myślenia o śmierci, zachodzącą w świadomości europejskiej (kryzysu obecnego u Feuerbacha, Nietzschego, Heideggera, Sartre’a czy Camusa). Dokonuje jednak zasadniczego przewrotu w refleksji nad śmiercią i sensem ludzkiego życia stwierdzając, iż nie można definiować go poprzez śmierć, lecz odwrotnie, to śmierć należy „rozpatrywać z punktu widzenia dokonywania się życia”. To lektura dla wszystkich ludzi myślących, bez względu na to, czy są filozofami ex professione, czy też po prostu osobami mającymi odwagę zmierzyć się z tym trudnym problemem. Autor, urodzony we Francji w 1962 roku, jest doktorem filozofii, zakonnikiem Zgromadzenia św. Jana Apostoła. Wykłada filozofię i teologię w Paryżu oraz w Wilnie.