Opinia na temat książki Czerwona ziemia

"Autor raczej nobla nie weźmie, ale ostatecznie nawet czyta się nieźle" - jak rapował Łona, i to jest chyba najlepsze podsumowanie tej książki. Chociaż początek sugeruje, że "Czerwona ziemia" to rasowa powieść sensacyjna z wartką akcją i rozbudowanym tłem politycznym, to poza nielicznymi fragmentami, tempo szybko staje się ślamazarne, a fabuła dryfuje w stronę filmu o facecie w łódce - retrospekcja pogania retrospekcję, grzęźniemy w przeszłości głównego bohatera, Wiktora i jakkolwiek warstwa obyczajowa jest całkiem ciekawa, to zdecydowanie dławi i zaburza akcję. Sama Fabuła podzielona na dwa plany czasowe: Afryka 1996 i też Afryka 2020 do plusów powieści na pewno zalicza się klimat Afryki Środkowej.

Sama intryga jednak zawodzi. Nie chcę spoilować, ale motyw porwania syna Wiktora nie trzyma się kupy, bo złole mogli osiągnąć swój cel o wiele, wiele prostszymi metodami, ale tak jest właściwie z całą tą książką: tam gdzie nie trzeba jest do bólu przegadana, za to w miejscach gdzie przydałoby się więcej mięsa dostajemy samą kość. Dziwi mnie to, bo Meller w podziękowaniach uwzględnia kilku pisarzy, którzy słyną trzymania czytelników w napięciu (na przykład braci Miłoszewskich), książkę obrabiało również dwóch redaktorów (czego to się nie robi dla szefa GW Foksal), no i ostatecznie Meller mógł o radę poprosić małżonkę pisarkę. Może materiał źródłowy był tak kiepski, że zrobienie z niego niezłego czytadła to przejaw kunsztu ekipy z WAB, ciekawe, czy każdemu debiutantowi poświęcają tyle uwagi?