Opinia na temat książki Czas pogardy

,,Z kobyłką pies tańcował.''

Dziwny tom. Z jednej strony jest coś, co w Sapkowskim imponuje - burza słów, wykpienie czarodziei na bankiecie, cięty humor bez tępych wazeliniarzy, Jaskier, którego interesują rymy oraz nuty, a nie polityczne potyczki dla królów na szachownicy. Z racji, że nie lubię serii typu ,,Gra o Tron'' przeszkadza lekki głos nienawiści i mordowania z zabrudzonym sumieniem. Po prostu nie kupuję tych serii, gdzie geopolityka za bardzo wjeżdża na salony. Nie jestem fanem takiego pisania. Rozumiem głosy oburzenia, że komuś nie podobał się ,,Czas pogardy'' - chwilami ekspozycyjny ton przyćmiewa główne zdarzenia. Ludzie marudzili, że etap z Ciri na pustyni jest mało interesujący - tymczasem, uważam go za niesamowicie symboliczny oraz oniryczny w swej pustynnie marze. Tam, gdzie inni dostrzegają wady widzę miraże zatopione w piasku, tam, gdzie inni widzą zalety - zauważam lekką drwinę z przygodowych eposów. Niektórzy, zdaje się, nie zauważają, jak ,,Wiedźmin'' łączy baśniowe fantazmaty z poetyką przemocy, popisując się nowofalową expose. Pozwala zgubić się w wydarzeniach, aby opisać chwile przed okrutną wojną - widać to na przykładzie uprawianej miłości Geralta. Wojna prowadzi do zatracenia, jak seksualne frywolne igraszki. Uczuciowy nektar, który splami późniejsze wydarzenia gwałtem dotykając ludzkie wady wpadając w mroczne rejony duszy.

Dziwny tom, bo uwielbiam go za ciche momenty, kiedy nic się nie dzieje, a kochankowie opowiadają sobie, jak gwiazdy świecą na niebie, i aby ta chwila trwała bez świadomości, że nadchodzą mroczne czasy. Czyli tytułowy czas pogardy. Lekki romantyczny ton zostaje zabrudzony, niestety, przez panujące wizje, które prowadzą do orgii śmierci. Dziki Gon się zbliża i nie ma odwrotu - trochę, jak we ,,Władcy Pierścieni'', kiedy sielanka dobiega końca, i trzeba się spinać i łapać za oręż. Są tu sceny, które w sadze o Wiedźminie są plastyczne i uczuciowo wiarygodne, a chwilami wjeżdża mętna polityka, którą chciałbym ukrócić o głowę. Nie będzie to ulubiony tom z serii, a opowiadania Sapkowskiego, przez to, że miały ograniczony ,,czas'' na ,,antenie'' potrafiły sprawniej wyciągnąć to, co w tej serii uwielbiam - dziwne przygody, poznawanie, jak potwory są skazane na zagładę przez to, że ktoś ochrzcił ich potworem. Ale spokojnie - najlepszy tom przede mną, więc jestem dobrej myśli.

,,Miłości nie znajduje się na ulicy...'' - słowa ze sceny na bankiecie czarodziejów.