Opinia na temat książki Czarny Lampart, Czerwony Wilk

Czasem o gustach się nie dyskutuje, nawet tych książkowych. To co dla jednych jest kiczem, burblem, dla nas może być ciekawą powieścią. A Czarny lampart właśnie jest jedną z ciekawszych powieści fantasy jakie czytałam ostatnimi czasy.

Jest w niej całe szaleństwo świata.

Długo ją czytałam, nie za sprawą objętości, tylko dlatego, że jej ciężar emocjonalny zwyczajnie mnie przygniatał, tego nie da się czytać jednym tchem.
Nie jest to książka łatwa, czy też przyjemna w odbiorze, pełno w niej wulgarnych obrazów i obscenicznych opisów. Magia jest tu obecna na porządku dziennym. Gdy się w nią wgryzłam moim oczom ukazała się mityczna Afryka z mnóstwem fantastycznych istot: olbrzymów, wiedźm, czarowników, pożeraczy ludzkich ciał, zmiennokształtnych zwierząt. Plemiona zamieszkujące Afrykę nieustannie ze sobą walczą. Dlatego dostaniemy tu opowieść splecioną z mnóstwa historii, włożoną w usta Tropiciela - naszego oprowadzacza po tej dziwnej krainie.
Nie jest to przygoda dla wrażliwych czytelników, nie ma co ukrywać tu jest brutalnie, niesmacznie, są momenty, w których zwierzęta spółkują z ludźmi, tych brutalności jest tu pod dostatkiem. Uważam, że błędem jest porównywanie tej pozycji do Gry o tron, to opowieść zupełnie innego kalibru. Styl M.Jamesa można albo kochać, albo nienawidzić i ja należę do tej pierwszej grupy.
Autor podjął próbę stworzenia nowego podgatunku fantasty i poszło mu całkiem nieźle. Poza specyficznym stylem warto dodać, że to opowieść wielopłaszczyznowa, można odnaleźć w niej odwołania do współczesności, te drugie dno autor umiejętnie ukrył przed czytelnikiem.

Nie polecam jej nikomu. Niech pokuszą się na nią tylko odważni.
Z nadzieją czekam na kontynuację.