Czarna kolonia

Najpierw strona techniczna. Książka przyzwoicie sklejona w miękkich okładkach o miłej w dotyku, "zamszowej" (na pewno jest jakaś fachowa nazwa na ten materiał, ale jej nie znam) powierzchni, która ma jednak fatalną wadę - ile razy bym nie mył rąk i tak zawsze pozostają na okładce paskudne, tłuste ślady po palcach. Gdy je wycierałem, po kilku razach wycierała się też "zamszowa" powłoka pozostawiając plamy innego typu. Gdy ich nie wycierałem stawały się trwałe. By nie mieć plamistych okładek trzeba czytać w rękawiczkach lub okładać okładkę dodatkową okładką. Niepraktyczne i wkurzające. Przyzwoita korekta, literówek prawie nie ma, chociaż zdarzają się dziwne zdania typu: "...obszar na wysokości oczy mężczyzny..." (strona 172).

Fabuła i konstrukcja książki oparte są w całości na wieloaspektowej niedbałości autora o sensowność wydarzeń, opisy postaci, relacje pomiędzy postaciami, tło, szczegóły, informacje naukowe itd. Przypominają nieco komputerową strzelankę w niskiej rozdzielczości (czytałem opinie, że autor "wzorował się" na Starcrafcie - nie wiem sam czy to prawda, bo nie grałem) i chyba rzeczywiście książka ta przeznaczona jest dla graczy. Zdarzało mi się kiedyś w opiniach narzekać na militarne powieści M. Cholewy (zbudowane znacznie staranniej i z troską o szczegóły), M. Kloosa czy L. Nagaty i muszę teraz przyznać, że były to jednak znacznie lepsze książki niż dzieło A. Saulskiego.

Początek książki to psychotyczno-muzyczny monolog samobójczyni rozkoszujące...