Emocjonalna poezja, w której zwięzłe formy wierszy wzmacniają dynamikę i intensywność obrazowania. Metafora wędrownego cyrku z korowodem barwnych postaci i zdarzeń dobrze oddaje chaos egzystencji. Tomik przepełnia marzenie o porzuceniu wszelkich form bytu i wykreowanych „ja”. Jednocześnie jest wyrazem postmodernistycznej podejrzliwości wobec wartości poznawczej języka i znaków – sensualne doświadczanie siebie i świata wygrywa tu z racjonalnością rozumu. Mimo wszystko, w poezji Cimafiejewy nie ma katastroficznych wizji kultury, lecz witalizm i afirmacja życia.