Opinia na temat książki Cudowne lata

Przegadana, można byłoby spokojnie skrócić o połowę. Niby ważkie tematy, takie jak np. tożsamość, strata, żal, poczucie winy, seksualność, konsekwencje złych decyzji, ale one się podtopiły w zalewie paplaniny.
Naciągana, z niewiarygodnymi wątkami.
Chaotyczna, tak jak życie trójki przyjaciół.
Z nie pasującym tytułem, komu przeszkadzała „Trójka” („Trzy’?) z wersji oryginalnej.
Historię trójki głównych bohaterów, których nie wiedzieć czemu nie pokochałam, przyjęłam tylko do wiadomości, co też tam ich spotkało, ale bez emocji. W dodatku każde z nich mnie rozczarowało.
Już sam pomysł, by zająć się przyjaźnią, dorastaniem i wejściem w dorosłość, nie jest odkrywczy, a realizacja nie wniosła wiele nowego.

Dość marudzenia. To nie jest przecież zła książka, moim zdaniem zasługuje na 6,5 pkt.
Napisana pięknym językiem, z płynną narracją, zdarzają się w niej świetne sceny, mądre cytaty, elementy zaskoczenia i wzruszeń. I postaci, które polubiłam, niestety tylko drugoplanowe.

Zazdroszczę bohaterom młodzieńczej przyjaźni, a sobie i autorce życzę kolejnej powieści, świeżej, tak jak ta o Violette.