Opinia na temat książki Cuda codzienności

Książek z klimatem świątecznym unikam jak ognia. Nie przekonuje mnie wykreowana atmosfera świąt Bożego Narodzenia w literaturze, zatem z wielką dozą sceptycyzmu podchodzę do wszelkich tego typu zabiegów autorów. Z równie sporą niepewnością sięgnęłam po może wielu już znaną, mnie dopiero odkrytą polską autorkę Marię Paszyńską. Pierwsze spotkanie z jej twórczością, zatem biała kartka względem doświadczeń i uczuć, jakie serwuje moja imienniczka.

"Cuda codzienności" to książka napisana w bardzo specyficznym, zaskakującym stylu jak na współczesne czasy. Styl narracji i dobór słów można tłumaczyć czasoprzestrzenią, w jakiej autorka pragnęła umieścić wydarzenia; schyłek XIX i początek XX wieku. W powietrzu czuć nadchodzące zmiany, jakie niesie ze sobą przyszłość, a klimat podlubelskiej wsi, kolejno Warszawy w przededniu pierwszej wojny światowej ukazuje skrajności trapiące ówczesnych mieszkańców terenów polskich. Nie dajmy się zwieść jednak tym, iż jest to książka skupiona na historii. Problem w tym, iż nie mogę jednoznacznie powiedzieć, o czym jest, na czym w pierwszej kolejności należy się skoncentrować, gdyż liczni bohaterowie jeden po drugim pojawiają się ze swoimi troskami. Trudno wręcz zrozumieć, kto ma grać pierwsze skrzypce. I tego właśnie zabrakło mi w tej historii - utożsamienia się z jedną konkretną postacią, która nadawałaby rytm idealnie jak na tamte czasy dobranemu językowi, obyczajom, tradycjom. Wspólny mianownikiem szeregu wydarzeń nawiedzających rzeczoną rodzinę jest klimat świąt, a w głównej mierze skupienie na wigilijnym dniu; mam wręcz wrażenie, że to był główny zamysł Marii Paszyńskiej - ubranie klimatu świąt w buty tradycyjnej polskiej rodziny, w buty naszych pradziadków, by nie zapomnieć a pielęgnować pamięć zarówno o bliskich, jak i kultywować tradycję, która na przestrzeni lat uległa mimochodem ogromnym zmianom.