Cień góry

O ile 'Shantaram' też była grubą książką, to czytając ją straciłam poczucie czasu. Książka mi się naprawdę podobała. Była w tych przygodach Lina jakaś myśl przewodnia, szukanie sensu, celu i miłości.
To 'Cienia góry' nie doczytałam. Tylko z poczucia bycia solidnym recenzentem przemęczyłam 250 stron i dałam sobie spokój. Lektura szła mi tak opornie, że oczy same przeskakiwały mi litery....
Według mnie, autor po prostu nie miał pomysłu na fabułę. Przez te 250 stron drobnego druku (w których taki Mankell zamieściłby całą fabułę książki) Lin snuje się po mieście szukając guza na łeb. Dwukrotnie odbywa stosunek seksualny ze swoją partnerką (jeden z nich był nawet ciekawy i pomysłowy, bo na jakimś dachu czy coś), dwukrotnie zostaje pobity, włazi w każdą norę, gdzie zna kogoś. Nawet do więzienia poszedł i wyszedł. Skończyłam na tym, że szedł w góry.
Dalszego ciągu nie wiem, bo miałam wrażenie, że autor po prostu nie wiedział co ma pisać. I tego nie rozumiem. Czy go ktoś zmuszał do pisania książki? Po co pisać kontynuację, skoro nie ma się nic do powiedzenia?

Jednak dałam się skusić i przeczytałam drugą część, czyli '' Cień góry '' . Niestety ta część podobała mi się jeszcze mniej niż pierwsza. A więc znowu Bombaj przemytniczo - awanturniczy.
Znowu Lin australijski macho, rozbijający się na motocyklu po bombajskich ulicach. Dalej to już tak reasumując w telegraficznym skrócie. Gangi, narkotyki, przemyt, fałszerstwa paszportów, bójki uliczne, handel bronią i dolarami, bomby i polityka, raczej nie ta wielka, wymieszana z miłością ? albo czymś co chce za takową uchodzić. Drętwe dialogi, miejscami miałam wrażenie że '' słucham '' nastolatków bawiących się w dorosłych.
To wszystko w otoczeniu kilku płaskich i bez polotu , '' mądrości '' typu ; '' decyzje które podejmujemy to gałęzie drzewa możliwości '' . A jedną z nielicznych cech charakteryzujących to miasto (niewiele ich tym razem wymieniono) a raczej jego slamsy jest zakaz który mówi że kobiety mogą chodzić '' na kupę '' tylko po zachodzie słońca, bo w dzień ktoś mógłby je podejrzeć i nawet po ciemku nie wolno im brać ze sobą latarki, z tegoż samego powodu . Szkoda było mojego czasu na to '' dzieło '' . Nie polecam .

„Cień góry” byłaby to bardzo udana kontynuacja „Shantaramu", gdyby:
• skrócić powieść o 75%
• wysłać w kosmos Naczelnego Filozofa i cały ten wątek, a razem z nimi pieszczącą motocykl Karlę
• wyciąć wszystkie filozoficzne bzdury
• dołożyć Indii do przedstawionych przez autora Indii, bo mało mi ich było
• wprowadzić jakąś sensowną fabułę i zakończenie
• podbarwić głównego bohatera, by nie był tylko taki szlachetny i prawy
• sprawić, by wprowadzone w tym tomie nowe postaci nie były tylko imionami, by miały jakąś przeszłość, odniesienia, emocje
• przywrócić do życia Prabakera
• nie wiem, jak to zrobić, ale dołożyć magii i uroku, której pełno było w I części
• sprawdzić, czy aby na pewno autor jest ten sam i dlaczego go podmieniono.
I wtedy zostałaby powieść na miarę ocenionego przeze mnie na 10 pkt. „Shantaramu”. Czułabym, że autor pisał tę powieść z miłością, a ja bym ją z miłością przeczytała.

W „Cieniu góry” punkty przyznaję za:
• kilka fajnych opisów
• podjęcie tematu zamieszek na tle językowym i religijnym w Bombaju, co jest historycznym faktem
• kilka, dosłownie kilka, interesujących zdarzeń i postaci ( głównie bohaterowie z I części), m.in. za poszukującą skarbu ekipę
• za sentyment do dawnego Lina.

Jeśli ktoś nie czytał I części, a chciałby odwiedzić niezwykłe Indie, to bardzo polecam „Shantaram”.
Jeśli czytał, to niech sobie nie psuje dobrego wrażenia i wspomnień gangstersko - łotrzyk...