Ostatni zbiór wierszy zmarłej w 1999 roku poetki, prozaiczki i pianistki jest niejako sumą jej twórczości. Znane już z wcześniejszych utworów wątki zyskały tutaj wyjątkową dojrzałość. Stałym tematem tej poezji jest dzieciństwo jako źródło i początek wtajemniczenia. Poczucie przemijania i powrót z długoletniej emigracji w Anglii prowadzi paradoksalnie do stwarzania życia na nowo. Szukanie sensu na przekór absurdowi istnienia Bujańska, jakby w przeczuciu nieuniknionego, projektuje w byt pozaziemski, planetarny.