Opinia na temat książki Chłopcy, których kochano za mocno

„Chłopcy, których kochano za mocno” to kontynuacja powieści „Dziewczyny, które miał na myśli” traktującej o Kubie Szpikulcu, który postanawia na własną rękę „oczyszczać świat” mordując prostytutki. Sama - jak to często u mnie bywa – zaczynam właśnie od kontynuacji.

Wspomnianego Kubę Szpikulca próbują dorwać funkcjonariusze małopolskiej policji, jednak on nadal wymyka im się z rąk. Ponadto w okolicy pojawia się coraz więcej następców seryjnego mordercy, którzy w ślad za nim pozbywają się kobiet lekkich obyczajów. Mundurowi z grupy zadaniowej muszą wykazać się nie lada sprytem, by zakończyć te makabryczną „misję” Szpikulca.

Zatem kto należy do tej specjalnej grupy?

Edyta Fortuna, która jest szefową grupy, Tytus Marchwica, Sebastian Bednarski i Zdzisław Kosturek. To było moje pierwsze spotkanie z tą ekipą i muszę przyznać, że największą uwagę zwróciłam na Fortunę, która zdaje się być silną i nieugiętą szefową trzymającą wszystko w ryzach. Oczywiście nie zawsze tak jest, czasami nie daje rady i się gubi, ale w pracy nigdy tego nie przyzna. Zresztą każdy z funkcjonariuszy boryka się to z nałogiem, to ze swoją przeszłością. Tak już się chyba utarło, że każdy glina ucieka przed swoją przeszłością, próbując wymazać ją z pamięci choćby za pomocą używek. Dość schematyczne, jednak współgrające z klimatem książki.

Choć fabuła skupia się głównie na policjantach, to nie jedyni bohaterowie tej historii. Są jeszcze oni – chłopcy, których kochano za mocno. Dwudziestokilkuletni Artur Porudzki mieszka z niezrównoważoną matką, która kocha go miłością złą, od której pragnie się jedynie uciec. I Artur ucieka i tworzy siebie na nowo. Teraz jako Kwasiciel oczyszcza świat z brudasów. Od życia z matką izoluje się również Michał Walczak- nauczyciel historii, który prowadzi rozmowy z wyimaginowanymi złotymi rybkami. Samotni, skrzywieni, marzący o śmierci swoich rodzicielek.

Wracając do klimatu powieści, muszę przyznać, że nie napawa on optymizmem. Praca w policji zdaje się być najgorszą z możliwych. Mundurowi mierzą się z zawodowym wypaleniem, złem, którego są świadkami każdego dnia oraz porażką, którą ponoszą w polowaniu na Kubę Szpikulca. Nie widząc wyjścia z sytuacji, każdy z nich stara się znaleźć własny sposób na przetrwanie.

Zdawać by się mogło, że ta historia będzie za ciężka, trudna do przetrwania. Owszem, ta opowieść jest mroczna i bezwzględna, jednak jest coś, co przełamuje te cechy, pozwalając czytelnikowi na chwilę oddechu – humor, którego autor nam nie szczędzi. Sama, wczytując się choćby w rozmowy stróżów prawa miałam ochotę się roześmiać.

„Chłopcy, których kochano za mocno” to powieść łącząca elementy sensacji i kryminału. I choć nie wprowadza powiewu świeżości do wspomnianych gatunków, absorbuje czytelnika i wywołuje emocje.