Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie w latach 1931-1939

Wśród licznych czynników, składających się na siłę armii, czołowe miejsce zajmują kwalifikacje fachowe korpusu oficerskiego. Dawali temu wyraz liczni teoretycy i pisarze wojskowi podkreślając, że kształcenie kadr dowódczych przygotowuje oficerów i sztaby do rozwiązywania problem ów w czasie pokoju i wojny. Natomiast przyjęte rozwiązania w systemie kształcenia, określały w poważnym stopniu oraz odzwierciedlały kształt i charakter sił zbrojnych. W pierwszych miesiącach po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, dynamiczny rozwój stanów ilościowych wojska oraz potrzeby kadrowe armii sprawiły, że zagadnieniom tym nadano stosunkowo wysoką rangę. Konsekwencją szybkiej rozbudowy WP, spowodowanej potrzebami wojennymi było powstanie w latach 1918-1921 szkolnictwa typu wojennego, szkolącego kadry dla potrzeb frontu. Wraz z przejściem WP na etaty pokojowe oraz weryfikacją korpusu oficerskiego, przystąpiono do dokształcania oficerów nie posiadających wykształcenia wojskowego lub będących absolwentami szkół wojskowych w państwach zaborczych czy kursów wojennych. Celem tej działalności było uzupełnienie oraz ujednolicenie wiedzy wojskowej. W 1922 roku utworzono w tym celu w Toruniu, Centralną Szkołę Strzelniczą, natomiast w Rembertowie, Doświadczalne Centrum Wyszkolenia.[...] Książka obejmuje problematykę dokształcania oficerów piechoty oraz broni głównych współdziałających z nią, w okresie międzywojennym w latach 1931-1939 na przykładzie funkcjonowania Centrum Wyszkolenia Piechoty. [...]