Byłam po drugiej stronie lustra

Schizofrenia - choroba, o której wiedziałam niewele. Książka, po którą sięgnęłam przypadkowo otworzyła mi oczy na problem chorych i ich rodzin. Opieka medyczna nad pacjentami pozostawia wiele do życzenia, a akcja tej książki toczy się w skandynawskim kraju. Wyobrażam sobie, jak kiepsko to musi działać w Polsce. Autorka sama była przez wiele lat chora na schizofrenię, ale wyleczyła się (to rzadkość), skończyła psychologię, więc jej opowieść nie jest wyssana z palca. Przeczytałam jednym tchem. Wstrząsające. Co czują chorzy, co im siedzi w głowie, jak cierpią i panicznie się boją i jak niewielu zdrowych jest w stanie ich zrozumieć, a przede wszystkim im pomóc, często wystarczy drobny gest, ale trzeba o tym wiedzieć.
„Byłam po drugiej stronie lustra..." pozwala oswoić tę straszną chorobę, której my - ludzie zdrowi najczęściej się boimy. I choroby, i chorych.

Książka napisana jest trochę chaotycznie i w nie najpiękniejszym stylu. Ale przecież ani to powieść, ani praca naukowa, a autorem jest dziewczyna, która nie ma ambicji być literatem, tylko po prostu wyszła z choroby i spisała swoje doświadczenia. Więc wcale mi to nie przeszkadzało, a wręcz dodało książce wiarygodności. Nie wiem, czy jest na polskim rynku księgarskim inna tego typu pozycja. Jestem zachwycona, że na tę trafiłam.

Książka jest strasznie chaotyczna jak umysł osoby chorej na schizofrenię. Każdy kolejny rozdział praktycznie wcale nie wiąże się z kolejnym. Nie jest to jakieś wnikliwe stadium choroby tylko zbiór luźnych przemyśleń z okresu gdy autorka była chora rozciągniętych do ponad 200 stron.