Boznańska. Non finito

Przeczytałam, choć nie ukrywam, że było ciężko.
Może najpierw o tym co mi się nie podobało. Autorka, mimo bardzo rzetelnej pracy badawczej nie zdołała przybliżyć postaci Olgi Boznańskiej. Zwłaszcza jej skomplikowanej relacji z najbliższymi: siostrą i ojcem. Wyjaśnienie tego zwłaszcza wobec poważnych oskarżeń (bez żadnych twardych dowodów) w stosunku do tego ostatniego, byłoby moim zdaniem o wiele ciekawsze niż szczegółowe sprawozdania z kłopotów finansowych malarki. Serio, w pewnym momencie czułam się jak inspektor skarbówki. Poza tym o malarzu świadczą jego dzieła, a tu mamy tylko kilka fotografii obrazów omawianych w książce. Część czytelników zna pewnie te prace na wylot ale nie wszyscy. Ja musiałam szukać, co nie ułatwiało lektury. Przeszkadzał mi też sposób narracji, ciągłe cytowanie, co ktoś o Oldze powiedział, napisał, pomyślał. To też wybijało z rytmu.
Podobało mi się staranne wydanie książki. Duża ilość fotografii z omawianego okresu też pomaga wczuć się w czasy w jakich tworzyła malarka. Widać, że autorka zrobiła kawał dobrej roboty opierając się na ogromnej liczbie źródeł.
Podsumowując, nadal niewiele wiem o Oldze Boznańskiej jako o osobie. Więcej dowiedziałam się o tym, co i za ile można było kupić na przełomie wieków, niż o tym co ukształtowało ją jako człowieka i twórcę.