Blizna w kształcie koniczyny

Pewnie mam wśród obserwujących osoby, które z różnych powodów musiały wyemigrować poza granice kraju... Ja w swoim życiu również miałam etap, kiedy to mój obecny mąż baaardzo namawiał mnie żebyśmy spróbowali życia za granicą. My akurat zostaliśmy w Polsce, ale główni bohaterowie powieści "Blizna w kształcie kończyny" nie mieli takiej możliwości. Konstanty, Mariola oraz Janina wyjechali do Niemiec. Tam podejmują się pracy nad schorowanymi, starszymi ludźmi- Państwem Luken. Każdy z nich wykonuje powierzone zadanie do jakiego się zobowiązali. Praca nie jest łatwa, bo podopieczni mają swoje przyzwyczajenia, budowane przez lata, których choćby bardzo się chciało, nie da się zmienić. Wraz z zagłębianiem się w tę historię, zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Począwszy od włamań, kończąc na tajemnicy...

Muszę przyznać, że ciężko było mi się wgryźć w tą historię, ale z każdą stroną książka ta, zyskiwała moją ogromną sympatię. Bohaterowie to ludzie tacy jak my, nie są przerysowani, wręcz przeciwnie- są pełni zalet i wad.

Książka "Blizna w kształcie kończyny" jest zupełnie inna od tych, które czytam na co dzień. Nie jest to lekka lektura, zdecydowanie daje do myślenia i skłania do tego by na chwilę przysiąść, zwolnić i pomyśleć.

Mi się bardzo podobała. Coś innego, świeżego, potrzebnego na rynku wydawniczym.

Ze swojej strony mogę również dodać, że bardzo podziwiam Mariola, Jolę i Konstantego za pracę jakiej się podjęli, bo jest to niezwykle tr...

„Blizna w kształcie koniczyny” Zuzanna Arczyńska.

W dzisiejszych czasach dużo osób opuszcza kraj w poszukiwaniu lepiej płatnej pracy. Podejmują się wówczas wielu prac, a jedną z nich jest opieka nad schorowanymi, samotnymi, starszymi osobami.

Czy wszyscy możemy wykonywać taką pracę? Moim zdaniem nie, ponieważ mamy tu do czynienia z różnicą pokoleń i osoby decydujące się na pracę ze starszymi osobami powinny być cierpliwe, posiadać duże pokłady empatii i wyrozumiałości, jednocześnie powinni być silni psychicznie oraz fizycznie.

Autorka świetnie nam przedstawiła i zarysowała jak bardzo trudna jest praca i opieka nad starszymi osobami.

Początkowo nie mogłam się wciągnąć w książkę. Jednak połączenie teraźniejszości i zagadki z przeszłości dziejącej się w czasie drugiej wojny światowej tak mnie zainteresowała, że nie wiem kiedy znalazłam się na ostatniej stronie. Ten wątek śledziłam z bardzo dużym zainteresowaniem i byłam bardzo ciekawa w jaki sposób się zakończy.

Pomimo, że książka nie jest gruba to jednak dzieje się dość sporo.

Poznajemy zawiłość ludzkiej natury, jej czarne i szare strony, a także wszystkie odcienie szarości.

Nie jest to łatwa książka w odbiorze, nakładania do refleksji i daje sporo czytelnikowi do myślenia, jednak zdecydowanie przeznaczona jest dla odbiorcy dorosłego.