Opinia na temat książki Błękit

Po udanym debiucie „Historia pszczół” autorka zrobiła pewnego rodzaju kalkę. Tym razem poszła w bardzo modny i chwytliwy temat ekologiczny związany z brakiem wody. Dla mnie poniosła całkowitą klapę, wieje od niej nudą i jest nieprzekonująca. Akcja powieści toczy się dwutorowo . Jeden wątek współczesny , gdzie siedemdziesięcioletnia Signe patrzy na wykorzystanie wody w swoich rodzinnych stronach, w Norwegi i wspomina swoją młodość. Chce nam ukazać jak zaczął się kryzys z wodą, ale mało przekonująco. Jej wspomnienia z dzieciństwa i młodości raczej zrażają do tej bohaterki. Część dialogów odbieram jako „zapchajdziurę”. Drugi wątek toczy się w roku 2041 na południu Francji. Jej głównymi bohaterami są David i jego córka Lou, którzy z braku wody uciekli do obozu uchodźców. Przekalkowała obóz uchodźców współczesny, jaki udało jej się zwiedzić. Ale tym ludziom nic nie zagraża. Natomiast w książce obóz ludzi, którym grozi śmierć z pragnienia jest zupełnie nie przekonujący. Nic nie wiemy o konflikcie jaki gdzieś wybuchł i się toczy, który spowodował tą ucieczkę, natomiast znowu mamy absurdalne dialogi między ojcem, a córką, które nic nie wnoszą. Nie dość tego akcja jest przewidywalna i niczym nie zaskakuje. Zakończenie jak z hollywoodzkich filmach klasy B.
To nawet nie jest dobre czytadło, ogromne rozczarowanie.