Black Is the color

Debiut. Reinterpretacja małej syreny z kobiecej perspektywy. Marynarz walczy o przetrwanie na wolnym morzu, lecz nieuchronna zagłada wisi w powietrzu. Zmarznięty, wyczerpany myśli, że traci rozum, kiedy widzi nadpływającą dziewczynę - i to z rybim ogonem. Tak, jak mogłem się spodziewać. Otrzymujemy jakąś wariację na punkcie syreny. Kusi, oplata, wpada w kręg seksualnego podniebienia. Nasz biedny marynarz pluje krwią, w domu czeka jego za nie(s)pokojona małżonka, zaniepokojona brakiem powrotu. Ogólnie koncept z potencjałem, jak sądzę. Syrenki dowcipkują na wznoszących falach, że znajdą sobie chłopaka z rozbitego statku. Te stare klempy mają średnio pod kopułą, a cały romans marynarza z jakąś morską gadziną nie mógł się udać z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że on jest człowiekiem! Chyba tylko fetyszyści mogliby się kochać z syreną, te łuski, brrr, aż ciarki przechodzą. Po drugie, to dwa różne światy, nie przystające do siebie. Po trzecie: utwór jest za krótki. Zanim zdążył się rozkręcić ujrzałem zakończenie, to jest denerwujące. Pani Julia ładnie zadebiutowała, bo czuć beznadzieję oraz tęsknotę za ciałem ukochanej. Mamy morską bryzę i całkiem niezłe przetasowanie, jak postrzegamy syreny. Ale zakończenie jest, w rzeczy samej, przewidywalne od pierwszej sceny, chuć bohaterów na pierwszym planie, a całość za krótka, żeby zniuansować szczegóły. Jest to przyjemne, ma swój urok, ale nie zapadnie w pamięć. Kipi podtekstami i seksualnymi uwagami, ale no nie - nie wyobrażam so...