Biały oleander

Nie ma chyba bardziej skomplikowanego związku niż relacje między matką a dorastającą córką. Współzawodnictwo, przywiązanie, oczekiwania, bunt i, ponad wszystko - szalona, zaborcza miłość. Janet Fitch doskonale opisała te złożone relacje w swej debiutanckiej książce "Biały oleander". Powieść jest podróżą, w którą zabiera nas Astrid, dziecko charyzmatycznej poetki. Są nierozłączne aż do momentu, gdy Ingrid w napadzie zazdrości zabija swego kochanka. Czytelnik, wraz z dwunastoletnią bohaterką, odwiedza aż pięć domów, stanowiących swoistą amerykańską panoramę społeczeństwa, którego uczestnikami są najróżniejsi zastępczy rodzice. Autorka, mieszkanka Los Angeles, silnie osadziła swą powieść w tej właśnie metropolii, zarówno w betonowych, kulturowo jałowych ulicach Hollywood, jak i wiejskich przedmieściach Chino. Wraz z upływem czasu Astrid dorasta, stając się dojrzałą bohaterką świadomie już poszukującą miłości, własnej tożsamości oraz swego miejsca w świecie. To głęboka powieść psychologiczna. Historia dwóch szczególnych kobiet, która łączy je i jednocześnie dzieli. "Biały oleander" przemawia do wszystkich - wszyscy bowiem doświadczyliśmy całej złożoności związku matki i dziecka.[Zysk i S-ka, 2001]

Zauroczyłam się! Choć początkowo bardzo mnie irytował fantazyjny poemat w postaci Ingrid, przerzucanie na młodą córkę cierpień innych ludzi. Matka która nie szczędziła córce świata dorosłych. Wiele razy zastanawiałam się czy tak właśnie mają poeci tj zawsze będą przekonywać innych o tym jaki brutalny jest ten świat a zarazem niezwykły. Astrid mniej silniejsza od matki, doświadczająca wszystkich stanów uczuć, ucieczka w seks, narkotyki. Ucieczka przed tym jaki świat sprawiła jej matka. Eteryczna Historia. Prawdziwa i brutalna.

Oglądałam film, ale on w niczym nie przypominał książki. Nie można go nawet do niej porównać. Najważniejsze w niej jest spojrzenie na świat przez główna bohaterkę, jej prywatne odczucia, myśli...tego nigdy nie znajdziemy choćby w najlepszej ekranizacji filmowej. Książka moim zdaniem warta przeczytania, chociaż po to by spojrzeć na świat z zupełnie innej strony.

Pamiętam, że kiedyś czytałam tę książkę, bo koleżanka mi pożyczyła, a raczej podkradła ze zbioru swojej mamy. Potem nie spotkałam się z nią do czasu, gdy nie było filmu na jej podstawie na TV1. Jednak nie zamierzam jej ponownie czytać. Być może zauroczyłaby mnie kolejny raz, a może wprost przeciwnie. Na razie wolę pozostawić piękne wspomnienia.

mocna, odważna, napisana niezwykłym, hipnotyzującym językiem książka o samotności, o chorym systemie (amerykańskim) wyznaczania rodzin zastępczych, o poszukiwaniu własnej tożsamości, o braku - polecam:)

Zdecydowanie jedna z moich ulubionych powieści. Wspaniały styl i tematyka. Autorka niesamowicie obrazuje nam każdą sytuację.

Moje policzki nigdy nie doświadczyły tak obfitych łezGłówna bohaterka Astrid na zawsze zostanie bliska memu sercu

uwielbiam tę książkę, wspaniała historia, bardzo często tak bardzo realna.

książka jak i film czad..