Beverly

Wytnijmy imiona i nazwy, a całość wciąż będzie pachniała Stanami Zjednoczonymi na tyle mocno, że podświadomie to tam umiejscowimy akcję. Oto jak Nick Drnaso odbija klimat amerykańskich przedmieść. Pastelowe kolory skrywają monotonię, groźbę oraz napięcie. Obecna jest nienawiść i niebezpieczeństwo, a to skryte pod obrazkiem uśmiechniętej rodziny. Jest presja społeczna i skrywane pragnienia. Wszystko, co znajome, ale w nieco innej formie. Ludzie się znają, plotki szybko rozchodzą, a każdy zakłada kolejne maski, by być w pastelach, nie w szarościach życia. Ale oto wkracza autor komiksu „Beverly" i obnaża prawdę w subtelny, choć wciąż wymowny sposób.

Stworzone przez niego historie teoretycznie się łączą, ale połączenia te donikąd nas nie prowadzą. Ich wymowa jest jasna, a jednak zamiast kropki stawiane są wielokropki. Wszystko dlatego że czytelnik staje się jedynie obserwatorem krótkich chwil z życia bohaterów, nie pełnego przekroju ich doświadczeń. Uogólniając. Dzięki temu towarzyszyć może nam wrażenie bycia podglądaczem amerykańskich przedmieść i w takim wydaniu ma to swój urok.

Niepokojący był to obraz. Wprawiający w dyskomfort, ale zostajacy we mnie na chwilę. To wada w lawinie plusów. Tytuł ciekawy, dobry, ale nie osiadający na moim sercu. Wart poznania, choć może po prostu nie tak „mój", jakbym tego chciała.

przekł. Krzysztof Cieślik