Będę tam

Często sięgam po literaturę azjatycką kręgu Chiny-Japonia-Korea-Wietnam-Indie. To zupełnie inna proza, inaczej akcentowany dramat postaci, przeżycia i jakże często poruszane najistotniejsze problemy w bardzo wymowny i celny sposób. Staje się solidną przeciwwagą szczególnie w zestawieniu z literaturą amerykańską, ckliwymi obyczajami z manierą do patetycznego roztrząsania mało istotnych kwestii (nie twierdze, że każda wydana książka amerykańskiego pisarza taka jest!), bo na takie najłatwiej natknąć się na naszym rynku. Wydawcom chyba przyświeca głównie myśl, żeby było lekko i łatwo przyswajalne, bo szybko się sprzeda.
Zauważyłam, że literatura koreańska jest najbardziej niszową pośród wydawanych z poszukiwanych przeze mnie literatur obcych. Może rzeczywiście nie spotyka się z wielkim odbiorem u nas, ale przede wszystkim przy tak małym wyborze tytułów trudno w ogóle zasmakować w niej, żeby przekonać się czy nam odpowiada. Sama nie umiem dziś stwierdzić czy to jest dla mnie tak samo interesująca literatura jak ta japońska czy chińska. Przede wszystkim jest mi ona mniej bliska dlatego też po lekturze "Będę tam" nie do końca umiem powiedzieć na ile mój odbiór jest pełny i zrozumiały. Przewija się przez nią pewna eteryczność i lekkość, jakbyśmy płynęli poprzez nakreślone słowa, ale nawet w spokojnej wodzie czasem trudno złapać oddech, bo bywa się zmęczonym pływaniem. Z jednej wiec strony urzeka język, dopracowany styl wypowiedzi, a przekaz nie jest taki nachalny, a z drugiej s...