Baśnie koreańskie

Świat koreańskich baśni to miejsce, gdzie spryt determinuje przeżycie. Antropomorfizację spotkać można tam częściej niż człowieka w centrum, a bóstwa przybierają różne formy, nie zawsze ożywione. Jest to świat barwny, wyraźnie widoczny we współczesnych koreańskich tekstach. Oczywiście znaleźć można w nich uniwersalne prawdy, które najczęściej występują niezależnie od kontynentu, ale ukazane zostają w unikatowy sposób.

William Elliot Griffis w pierwszej połowie ubiegłego wieku zasłynął jako znawca kultury dalekiego wschodu (głównie Japonii, ale również Korei oraz Chin), a jego zapis baśni koreańskich to najwyraźniej pierwsze wydanie tak obszernie zebranych historii. To warte docenienia. Mają jednak istotną wadę — ich świat i zasady nim rządzące zostają przefiltrowane przez amerykański umysł, przez człowieka, który badał trzy odrębne kultury i chciał Zachodowi je przybliżyć. Wszystko więc należy traktować z przymrużeniem oka i innego podejścia sobie nie wyobrażam. Dlatego — choć doceniam pracę autora, to jednocześnie podchodzę do niej jedynie jako do ciekawostki. Mało tego. Choć pracy Griffisa mogę przyznać wartość kulturową, trudno dostrzec mi tę literacką. Teksty czyta się przyjemnie, ale na tym ten temat mogłabym po prostu zakończyć. Spodziewałam się czegoś... po prostu lepszego.

W Polsce poczytać o mitologii koreańskiej możemy jedynie w wykonaniu Griffisa, Hodży (nazwisko zapisywane bardzo różnie, a jego istnienie nie...

Ciągnie mnie ostatnio do Korei, ciekawi mnie koreańska kultura i choć trudno mi pisać o Korei (i Północnej, i Południowej) nie nawiązując do polityki, baśnie pozwalają wrócić do korzeni i przypomnieć, jak piękną filozofią niegdyś się kierowano. Pewnie i do dziś wartości, o których mowa w „Baśniach…” są istotne dla Koreańczyków, jednak w przekazie medialnym w obecnych czasach niestety co innego znajduje się na pierwszym planie. Ad rem. Opowiadania Gryffisa udowadniają, że pewne normy czy wzorce zachowań – bez względu na miejsce urodzenia – pozostają tożsame. Zatem mamy tu chociażby koreańską wersję baśni o Kopciuszku, mamy tokgabi do złudzenia przypominające słowiańskie skrzaty, mamy żurawia i czaplę, które w azjatyckiej wersji przybrały postacie gąsienic. Wydaje mi się, że baśnie spisane przez Gryffisa są bardziej dosłowne, bezpośrednie, odważniej nazywają rzeczy po imieniu niż te z naszego kręgu kulturowego. A może to tylko złudzenie, bo przyzwyczajona do romantycznych disneyowskich wizji, zapomniałam już, jak brutalni potrafili być Grimmowie. W każdym razie zauroczył mnie koreański sposób opowiadania o rzeczach ważnych przez pryzmat historii tylko teoretycznie przeznaczonych dla dzieci.

niektóre mogą wydawać się mega nudne, inne mega dziwne. generalnie w porządku, jednak dość przestarzałe wydanie (patrząc na datę pierwszego opracowania). przydałoby się coś świeższego, nowszego. wartość kulturowa jest wielka, jednak język może kogoś męczyć