Opinia na temat książki Baśń o wężowym sercu

Jednym słowem (a w zasadzie dwoma): realizm magiczny.

Napisana przepięknie bogatym (ale nie barokowym) językiem baśń o Jakubie Szeli, chłopskim dowódcy rabacji galicyjskiej. Można byłoby tak zacząć i w zasadzie nie byłoby to kłamstwem. Czego tu nie ma: Kóba Szela, szabesgoj i zakochana w nim piękna Chana, córka karczmarza Rubina Kohlmanna z Kamienicy, tajemnicza Malwa, która całą sobą wyczarowuje kwiaty i dla której wyrywa się z piersi własne serce, odrzucając tej, która swe wycięła i która kochała naprawdę. Jest Zły Człowiek i zmiennokształtna Sława, ni to czarodziejka, ni szamanka; jest kogut, który przeważnie bywa kotem, są czarty Azaradel i Amazarak, które raz są nimi, a za chwilę kimś zupełnie innymi i mistyczna, oniryczna kraina podziemia, gdzie śpi Król Węży. A na przeciwległym biegunie szara i smutna galicyjska rzeczywistość: pański dwór i karbownicy. Ci nie żałują batów dla tych, którzy uchylili się od obowiązków pańszczyźnianych. Jaśniepan rządzi i wódkę rozlewa, za którą chamy płacą własnym wysiłkiem i krwią; piją i zapominają o tym, jak ten pokiereszowany świat się podle kręci. Gdzieś daleko, niczym bóstwo, zasiada Kajzer, a tego słuchają wszyscy. Nikt nie gada to o Polsce, Polska to mrzonka szlacheckich dworów, tfu, na psa urok.

I tak dzieją się dzieje Szeli. Zło ma tu równe prawa z dobrem, nie każda zbrodnia zostaje ukarana, nie każdy sprawiedliwy dostąpi zaszczytów i zostanie szczodrze wynagrodzony.

Piękną, wciągającą historię stworzył Pan Rak. Polecam.