Opinia na temat książki Babel. Pocałunek śmierci

"Babel. Pocałunek śmierci" Moniki Raspen to absolutnie fascynująca powieść osadzona w burzliwych czasach międzywojnia, która łączy w sobie elementy kryminału i romansu. Akcja rozgrywa się w Warszawie lat 20 i trzeba przyznać, iż autorka z mistrzostwem oddaje atmosferę i klimat miasta o dwóch obliczach – z jednej strony tętniącego życiem, z drugiej zaś pełnego mrocznych interesów gdzie widzimy skrajne ubóstwo i biedę oraz bogactwo i przepych. Przenosimy się przede wszystkim w świat sutenerów i handlarzy kobietami wysyłanymi do domów publicznych w Ameryce Południowej oraz miejsca gdzie rodzi się kobieca policja.

Fabuła koncentruje się na losach „złotej piątki” – grupy kobiet z różnorodnymi talentami, które stają do walki z handlem ludźmi. Każda z bohaterek ma swoją unikalną historię, swoje problemy i troski co dodaje głębi i urozmaicenia narracji. Różni ich status społeczny, wykształcenie i doświadczenie życiowe ale łączy jedno chęć pomocy innym. Monika świetnie buduje ich charakterystyki, tworząc postaci, które nie tylko walczą ze złem, ale również z własnymi demonami czy problemami, które stawia im los na drodze.

Spora liczba wątków i bohaterów powodowała zawsze wzbudza we mnie obawy czy nie pogubię się w czytanej historii. Muszę jednak przyznać, iż moje obawy były w tym wypadku w pełnie nieuzasadnione. Dużą pomocą była tu również mała „ściąga” z postaciami występującymi w książce.

Cała historia jest wyjątkowo dynamiczna, z licznymi zwrotami akcji, które trzymają w napięciu. Wątki międzyludzkie, intrygi oraz tajemnice splatają się ze sobą w zaskakujący sposób, co sprawia, że książka jest wyjątkowo nieprzewidywalna.

Raspen nie unika także trudnych tematów, co nadaje powieści dodatkowej głębi i sprawia, że staje się ona nie tylko rozrywką, ale również refleksją nad realiami tamtych czasów. "Babel. Pocałunek śmierci" to porywająca lektura, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom mocnych historii pełnych emocji oraz tajemnic.