Atlético Madryt. Cholo Simeone i jego żołnierze

Czyta się, jak thriller wkomponowany w powieść obyczajową - relacjonując zdarzenia ze stadionu El Wanda Metropolitano. Kiedyś śledziłem na bieżąco działania oraz wyniki Atletico Madryt, później entuzjazm ostygł (wyleciałem z obiegu, piłka nożna przestawała być ważna - stopniowo odchodziła w niepamięć), lecz twarzą klubu pozostanie Fernando Torres, którym byłem (nadal jestem) wielkim fanem (jedna z ulubionych dziewiątek w historii młodzieńczego futbolu - niedawno przeszedł na emeryturę). Zaskakujące, że narracja od samego początku skręca w śmiałe twierdzenia, iż prawdziwym, jedynym, niepowtarzalnym zespołem z Madrytu uznaje się Atletico, nie zaś Real, który został mistrzem Hiszpanii więcej niż ktokolwiek inny w historii LaLiga. Wiadomo, Atletico w cieniu hegemona, podobnie jak Espanyol z Barcelony. Zaczynamy od niechlubnej opowieści z dyrektorami sportowymi, którzy mają za dużą władzę w hiszpańskim związku. Od kompromitujących porażek, tułania się w dole tabeli (stracone sezony i brak postępów) czy występów w Segunda Division (drugiej klasie rozgrywkowej), po szczyt w lidze - detronizując wielkie kluby oraz wyznaczając nowy szlak czy etap w klubie przez Cholo Simeone. Kapitalne występy w finałach Ligi Mistrzów czy zwycięstwa w Pucharze Europy. Zanim pojawiły się sukcesy odkrywamy kulisy wielkiej drużyny z trenerami, którzy nie udźwignęli roli poza boiskiem sportowym. Od wielkich transferów, po godne pożegnania bohaterów hiszpańskich boisk.

Śledzimy na bieżąco tru...