Atlas legend

To jest niestety jakaś piramidalna pomyłka. A największą z pomyłek jest nazywanie tej książki "Atlasem legend".
O ile rozumiem konwencję żeby bardzo szczegółowo przestawiać (mniej lub bardziej zabawne) anegdoty miast i miasteczek polskich, to jednak nie nazywajmy tych anegdot "legendami". To są ot takie sobie historyjki, zazwyczaj bez puenty, za to z wyraźnie zaznaczonymi miejscami, gdzie powinnam parskać śmiechem. Taka metoda "na Pratchetta i Galińskiego" skutecznie zniechęca mnie do czytania, bo mam wrażenie, że autor uważa swoich czytelników za niekoniecznie inteligentnych.
Rozumiem też konwencję atlasu i jego skrótowości, jednak nawet taka konwencja zakłada nadanie opisanym historyjkom pewnego kontekstu. Kontekstu, którego w tej książce zupełnie brakuje. A jeśli już autor próbuje wpisać te swoje historyjki w konteksty historyczne, to robi sromotne błędy rzeczowe, np. myli relacje rodzinne między władcami Polski. Większość czytelników pewnie nie zwróci uwagi, bo mało kto pamięta czego tam się uczył na historii o czasach tuż przed rozbiciem dzielnicowym. Ale a nuż poczyta dziecku, dziecko zapamięta i obwieści takie prawdy wykrzywione podczas lekcji historii. Albo napisze na sprawdzianie i się zdziwi, bo punktu nie będzie.
Trochę wstyd i dla autora i dla wydawnictwa, które pozycjonuje się na wydawnictwo inteligenckie i elitarne, ale wypuszcza takie babole.
To nie jest tak, że ta książka nie ma plusów. Jest ładnie wydana, na dobrej jakości papierze. I ma ...