Opinia na temat książki Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata

Bo ja wiem, czy to są jakieś Wielkie Sekrety Świata, ot, po prostu samo życie, a nie żadne sekrety. Ale to książka dla młodzieży, nie dla dorosłych bab.

Jest słodko, ciepło i zbyt nostalgicznie tzn. to taka ułożona książka, gdzie nawet złe rzeczy, po przeczytaniu już takie się nie wydają. Chociaż to lata 70., to nooo, dość postępowy światopogląd obu rodziców. I czy czasem ojciec Ariego za bardzo się z tą miłością nie zagalopował? Przeczytałam cały tom i ja tam przyjaźń widzę, nie miłość (no, może miłość jak do rodziny, ale zdecydowanie nieromantyczną).

Ari jest dziwny, Dante dziwniejszy, obaj dorastają i to tyle. Tylko na początku i trochę na końcu mówimy o zakazanym temacie brata Ariego, jego siostry są dodatkiem, Noga też, romans... eee, adekwatny do wieku, tu pochwalić trzeba. Nie znam żadnego nastolatka, ni nikt z mojej młodości nie interesował się poezją. I nie pamiętam, żebyśmy prowadzili tak drętwe rozmowy, ani między sobą, ani z rodzicem.

Autor rocznik '54 pisze z perspektywy nastolatka, a o nie jest łatwe. I tu tak wyszło na dwoje. Może dlatego pisze to w latach 70, bo mu było łatwiej umiejscowić, no, ale trochę wrzutek współczesności nieadekwatnej sobie nie mógł odmówić. No i takie zakończenie dać - serio? Naprawdę inaczej się nie dało, co nie? Typowe.

Ano nie porwała mnie. Recenzje ma dobre, szybko mi czytanie tej cegły poszło, ale coś nie pykło. Ciągu dalszego nie ruszę, myślę, że będzie podobnie, jak tu.