Antykwariusz

Po zapoznaniu się z opisem z okładki przyszła mi na myśl "Bibliotekę cieni". Mamy tu kolejny raz powielany schemat antykwariusza i tajemniczego manuskryptu, do tego morderstwo i przybycie spadkobiercy, który angażuje się w odkrycie kto i dlaczego. Ale! wymieniona przeze mnie wcześniej powieść miała klimat i tajemnicę oraz mistycyzm, choć szaleństwo też się tam wkradło. Natomiast u Sancheza miałam do czynienia "płaską" prozą. Brakowało emocji, jakich oczekuje poszukiwacz, brakowało akcji, za to mamy naddatek w postaci nudnych wywodów głównego bohatera.
Wątek kryminalny? Delikatnie mówiąc skopany, bo od razu wiedziałam kto zabił antykwariusza. A to nie o to chodzi żeby w 2 rozdziale zakrzyknąć Wiem!! po czym śledzić przez kilka kolejnych debaty bohatera z kolegą na temat wskazówek. W ogóle Enrique to niezły myśliciel, wciąż nad czymś myśli, wysuwa swoje filozofie, czym może świetnie uśpić czytelnika. Dlatego rekomenduję, bo to dobra książka przed snem, ukołysze niejednego poszukiwacza przygód.

Trzeba jeszcze dodać,że książce brak: wkradającego się niepokoju, potęgowania emocji oraz samego klimatu Barcelony, jakby miało wystarczyć zaznaczenie w tekście, że to Florencja albo La Paz. A samo podanie kilku historycznych dat, zacytowanie z ksiąg faktów o mieście nie oznacza stworzenia prozy, która wciąga.
Jak dla mnie topornie opowiedziana historia o środowisku antykwariuszy, tajemnicach, dawnych dziejach, czyli wszystko to co powinno przykleić nas do książki na dłu...

Antykwariusz w tytule sugeruje,że to będzie fascynująca powieść z zapachem zakurzonych tomów,kosztownymi klejnotami,tajemniczymi skarbami i pełna namiętności oraz brawury.I na sugerowaniu się kończy.
Od początku do końca jest mdło aż do bólu.
Dla mnie osobiście autor przypomina pająka,który siedzi w kącie i skrycie tka pajęczynę,tak właśnie uczynił pan Sanchez,przez 14 lat skrycie zbierał pomysły innych i utkał swoją książkę,która wyszła marnie.
Jak jednak wiadomo nawet mierność się sprzedaje dlatego też pojawiła się kontynuacja.Nie mam zamiaru jej nabywać ani wypożyczać bo nie mam chęci dowiedzieć się komu tym razem autor zawdzięcza pomysły na fabułę.
Główny bohater "Antykwariusza" poza myśleniem niewiele działa a nawet jeśli już się do działania zmusi to skutki są opłakane .
Okrutnie mnie denerwował ten typ,który bez głębokiego namysłu nie potrafi skorzystać nawet z toalety.
Rzadko mi się zdarza poczuć tak wielką antypatię do bohatera a tutaj już od pierwszej sceny pojawienia się wspomnianego miałam chęć go zamordować.
Nie wiem jak inni ale ja tu więcej nie wracam!

„Antykwariusz” Juliana Sancheza to kolejna niezwykle ciekawa i intrygująca powieść posadowiona w niepowtarzalnym klimacie Barcelony. Jak dowiadujemy się z informacji zawartej na okładce autor książki przez 14 lat przechowywał swoje dzieło w szufladzie nim zdecydował się na jego wydanie. Być może skłonił go sam temat powieści poruszający delikatny temat mistycznego Kamienia Boga - ważnego symbolu nie tylko dla chrześcijaństwa, ale również dla judaizmu, na którym ponoć zostały wyryte hebrajskie litery ujawniające prawdziwe imię Stwórcy.

Znany i ceniony w kręgach antykwariuszy Artur Aiguader, prawdziwy koneser i znawca sztuki, antyków i starodruków ginie w tajemniczy sposób w swoim antykwariacie starając się poznać historię nowego cennego nabytku, którego stał się szczęśliwym posiadaczem. Wszystko wskazuje na to, że było to zabójstwo. Na wieść o śmierci Artura jego przybrany syn – pisarz Enrique Alonso przyjeżdża do Barcelony aby poznać tajemnicę śmierci ojca, pozałatwiać stosowne formalności, ale przede wszystkim spełnić wolę ojca jaką Artur przekazał mu w swoim ostatnim liście - rozwiązać zagadkę średniowiecznego manuskryptu, nad którą antykwariusz pracował tuż przed śmiercią.

Niebawem do Enrique dołącza jego była żona Bety, osoba bliska zmarłemu, która w trosce o męża postanawia mu pomóc w załatwianiu spraw. Oboje na własną rękę starają się dotrzeć do prawdy. Jednak rozwikłanie zagadki zabójstwa antykwariusza wcale nie jest łatwe, wymaga dużo wiedzy, sprytu...

Wciąga, nie powiem. Mordercy się domyśliłam, scena końcowego rozrachunku jest dość parodyczna i mało nowatorska, poza tym nużyły mnie harlequinowate opisy scen miłosnych.Mimo tego jednak dobrze się czytało;)

Ciekawa fabuła.Dobrze się czyta.Szczególnie podobał mi się wątek historyczny.Warto po nią sięgnąć :)