Opinia na temat książki A ja żem jej powiedziała...

Książkę czyta autorka. I to jest dobry wybór. Naprawdę ma się wrażenie, że artystka z nami prowadzi rozmowę. Taką o wszystkim. O pupie i o zupie. I jak zadbać o to, żeby jedna była cała, a druga nieprzesolona. Nie każdy felieton jest wart zachwytów, ale niektóre w prosty, zrozumiały sposób klarują życiowe zasady. Ot, choćby takie, że jeżeli facet cię uderzy, a potem przyniesie kwiaty na przeprosiny, to albo bierzesz walizkę i się pakujesz, albo inwestujesz w większą ilość wazonów. Proste? Proste. A jakie przenikliwe. Niekiedy autorka mnie irytowała swoją szczerością. Gdy mówiła, o tym, że jej się nie chce. Ale może to ze względu na to, że nie wypada „nie chcieć”. Należy starać się ze wszech miar coś osiągnąć. Gdzieś dojść – najlepiej na szczyt. A że przy okazji trzeba coś poświęcić, choćby święty spokój, cóż, takie jest życie. Podsumowując, wielkie pozytywne zaskoczenie. Polecam.