20 lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła

Wiele wspomnień i uczuć wyzwoliła we mnie lektura tych reportaży. Kilka z nich znałam i pamiętałam z dawnych lat, pozostałe przypomniały mi problemy, które w swoim czasie poruszyły opinię publiczną, z których wiele przeżywałam bliżej, bo dotyczyły również osób mi bliskich czy znanych. Była przyjemność i uśmiech nostalgii z wycieczki w przeszłość: pierwsza w życiu polędwica sopocka czy kiwi, czarne talerze „z chodnika”, uczenie się nowych słów (makler), opowieści o tym, że jest coś takiego, jak karta kredytowa (rep. M. Szczygła „Jak Jadźka miała wstawiać zęby”), złość i rozgoryczenie na wspomnienie czasów, gdy jakakolwiek praca była jednym z dóbr najwyższych, gdy ludzie wikłali się w rozmaite historie, by móc zarabiać (rep. J. Wojciechowskiej „ 500 euro za ciało, które zje kilogram”, M. Szczygła „Polska w ogłoszeniach” czy W. Szabłowskiego „Fajną masz, córcia, pracę”) lub z niemocy i beznadziei odbierali sobie życie, pierwsze napisy „Komuno wróć” już w 1990 roku, przypomniała mi się moja własna eureka w rozumieniu pojęcia „demokracja” objawiona podczas bombardowania zewsząd moich uszu „Mydełkiem Fa” lub „Majteczkami w kropeczki” (rep. W. Staszewskiego i M. Szczygła „Gust narodowy”). Przypomnienie zjawisk takich jak czatowanie na seks czy sukces Amwaya. Wspomnienie pierwszych głośnych spraw dzielących społeczeństwo: nowe prawo aborcyjne (rep. L. Ostałowskiej „Bolało jeszcze bardziej” i „Czasem odwiedzają mnie demony”), prawa homoseksualistów (rep. T. Kwaśniewskiego „Dwie mamy J...

Muszę przyznać, że ten zbiór reportaży odzwierciedla tematy, którymi żyła Polska w ostatnich dwudziestu latach. Jedne pamiętam z wydań prasowych, inne były dla mnie nowością. Z pewnością nie jest to laurka pisana nowej rzeczywistości, wręcz przeciwnie, to gorzki obraz. Nadzieje roku 1989 były olbrzymie, myślałam, że teraz będzie już z górki, że może być tylko lepiej. Jak jest naprawdę, każdy widzi sam.

Książka wydana w sposób którego nienawidzę: gruba i ciężka okładka, gruby papier, całość nieporęczna i niewygodna niczym kolubryna. Całe szczęście treść rekompensuje wszystko. Rozumiem że takim wydaniem zbiór pozuje na encyklopedię nowej Polski ale co forma robi nieudolnie, treść czyni genialnie.

Zakochałam się w tych reportażach. Życie, Panie, samo życie!

świetna! polecam z czystym sumieniem