180 sekund

Ciężka książka w ocenie, przynajmniej dla mnie. Z jednej strony bardzo wzruszająca, pokazująca wielką siłę pozytywnych emocji, siłę dobrych serc, dobrych ludzi, dobrego serca. Z drugiej strony być może właśnie to nagromadzenie tej dobroci sprawia, że mimo obecności w historii złych rzeczy, nadal jest ona dla mnie zbyt idealna, zbyt słodka, zbyt gładka. Dlaczego więc samotne dzieciństwo, śmierć, gwałt, odrzucenie, izolacja nie łagodzą tej słodyczy? Nie wiem, naprawdę nie wiem. Ale jak powiedziałam, mam problem z oceną tej książki.
Allison robi wszystko, aby być sama. Kochający ojczym, od którego stara się trzymać na dystans, znajome ze studiów, których imion nawet nie pamięta, propozycje społeczne, które odrzuca, to wszystko zapewnia jej odpowiednią odległość. Bezpieczeństwo. Bez kontaktów nie ma poczucia zagrożenia. Bez bliskich relacji nie ma niebezpieczeństwa odrzucenia. Bez znajomości nie ma konieczności podtrzymywania znajomości.
A potem 180 sekund zmienia wszystko. Powoli, ale przekonująco zmienia się Allison, zmienia się jej postrzeganie świata, zmienia jej wrażliwość na otoczenie. Esben razem ze swoimi projektami, swoją wrażliwością społeczną wkracza w jej strefę bezpieczeństwa. Kiedy lekko wstawiona wpada do jego akademika, aby zrobić mu awanturę, jej serce zaczyna bić w innym rytmie. Bardzo ładnie i bardzo delikatnie opisana jest miłość dwójki głównych bohaterów. Raczej muśnięta niż namalowana, z wielkim szacunkiem do ich uczuć i emocji. Co zaskakujące, mocno...