Pasja pisania... konkurs

To zwykły listopadowy poranek. Tych niezwykłych nie lubię – wydają się męczące swą innością. Światło słońca zmolestowało mnie do wstania, nie ścielę łóżka i tak do niego wrócę wieczorem. Staram się nie komplikować sobie życia. Gorąca kawa, szybki papieros, włosy jakoś i maska na dzień, gotowe. Jestem piękna – głaski poranne to podstawa. Potem następuje chłosta bo znów się spóźnię. Więc jak co rano pędzę już zła na cały świat. Przebiegam na czerwonym, ale wiem że tak nie wolno. Ważne jest, że moje „ulubione” 175 prężnie wtoczyło się na przystanek. W autobusie spotkałam znajomą staruszkę. Zaintrygowała mnie, miała na twarzy taką minę jakby nie pozbyła się jeszcze smaku rok wcześniej zjedzonych cytryn. Narzeka i narzeka, za wolno, zbyt szarpie itd. Smutna to kobieta – pomyślałam. Nawet nie zwróciłam uwagi jak wszedł kanar, 175 to też chyba jego ulubiona linia. Staruszka wyjmuje dokumenty, a że byliśmy do siebie wszyscy przytuleni, bynajmniej nie z racji uczucia, zobaczyłam swoje dane. Wtedy usłyszałam z oddali Ewunia, Ewunia… Obudziłam się w szpitalu, nie dotarłam do mojego 175. Przeszkodził mi w tym jakiś samochód. Istotne, że ta babajaga to ja, niezadowolona ja z przyszłości. Chyba jutro też się ze sobą spotkam, porozmawiam o naszym życiu, bowiem chyba czas na zmiany.