najbardziej denerwująca fabuła/treść książki

To podsunęłaś trudny orzech do zgryzienia. Jeśli w przypadku bohaterów jako tako możliwe jest uchwycenie pojęcia "denerwujący" w ramy, to w przypadku fabuły może być to znacznie trudniejsze.
Jeżeli miałbym coś zaproponować to opowiadanie pt. "Operacja "Jajca"" z książki "Rzeźnik drzew" - Andrzeja Pilipuka.

kurcze nie tak miało ten post dodać.... No ale...

Natchnięta wątkiem o irytujących bohaterach i książką obecnie czytaną, stwierdziłam, iż brak tu wątku w którym można by się wyżalić na treść czy fabułę jakieś książki, tak więc pozwolę sobie zacząć.

Wkurzam się niemiłosiernie na obecnie czytaną książkę "nawiedzony dom" Heather Graham. Jest to niby horror, jednak tak naprawdę za diabła nie wiem pod jaki gatunek by to przypisać.... Scena mrożąca krew w żyłach (może ciut przesadzam, ale w każdym razie "groźna" scena) a dwie linijki niżej harlekinowy opis "Spojrzała mu w oczy. było w nich tyle czułości i zrozumienia, że serce zaczęło jej bić szybciej i zrobiło jej się gorąc. Pociągał ją, choć naprawdę wcale tego nie chciała." A dwie strony dalej znowu coś groźnego i strona jeszcze następna opisuje wielkie lowe w łóżku...
No jak tak można? Strasznie się to czyta, ale jestem ciekawa jak się skończy sprawa tego tytułowego nawiedzenia.... Dam radę.
To się wyżaliłam :) A według was, jaka książka miała najbardziej denerwującą fabułę lub treść?

@Maks - ale dlaczego akurat to opowiadanie?

Dlaczego? Szczerze powiedziawszy nie do końca pamiętam jaki miało początek, ale wiem jedno, był to najsłabszy tekst pana Pilupiuka jaki miałem okazję czytać.
Bohaterem był polak, sinolog, który miał pomagać dwóm obcokrajowcom w poszukiwaniu stuletnich jaj. Szczerze liczyłem że przynajmniej zakończenie mnie mile zaskoczy, ale to jednie pogrążyło całość.

Bywa też i tak niestety :)

Miałem nadzieję że skoro sama fabuła brzmi dość abstrakcyjnie, to może pan Andrzej, który zasłynął absurdalnym humorem w opowiadaniach z udziałem Jakuba Wędrowycza, tu także doda garść solidnego humoru, niestety...nadzieja matką głupich :)

Ja mam w planach "rzeźnika", ale nie wiem kiedy się za niego wezmę, gdyż kolejka obowiązuje :D

Z tego co ja czytałam, najbardziej wkurzyła mnie treść książki 'Weronika postanawia umrzeć'. Pamiętam, że końcówka była niesamowicie 'zaskakująca' i była idealnie debilnym zwieńczeniem równie kretyńskiej treści. Fanów Paula Coelho bardzo przepraszam. : P

Wielu czytelników uważa "Rzeźnika drzew" za najsłabszy tom opowiadań Pilipuka, w porównaniu z "2586 kroków" i "Czerwoną gorączką". Osobiście jestem dopiero po lekturze "Rzeźnika...", także nie miałem okazji się o tym przekonać.

Fani autora mnie pewnie za to zlinczują, ale z tego co pamiętam to żadna książka mnie tak nie zirytowała jak "Alchemik" Coelha. Ponoć taka fantastyczna książka z głębokim przesłaniem, którą trzeba znać, a ledwo przez nią przebrnęłam. Irytowało mnie w niej chyba wszystko. Ciągle miałam wrażenie, że autor na siłę chce w niej zamieścić same mądrości, jak najwięcej, żeby było co cytować potem. Owszem, książka ogólnie miała bardzo fajny przekaz, ale za dużo w niej metafor. Za mało spraw przyziemnych i prostoty, którą cenię. Bo największa sztuka to przekazać trudne i ważne sprawy w sposób najprostszy. Autor niestety poszedł inną drogą.

Zdecydowanie "Plewy na wietrze' Brzezińskiej. Konstrukcja świata fantasy pruje się w szwach, bohaterowie zamieniają się co krok, nie wiadomo o co w ogól chodzi, jakiś jeden wielki chaos i pomieszanie z poplątaniem.
Na drugim miejscu "Czarna ikona" Zagańczyka - totalne zidiocenie fabuły, niby historycznej, w dodatku jakaś makabra i estetyka w stylu "Piły" a na okrasę potwór zrobiony z ludzkich penisów (brawo!)
Zasłużone miejsce trzecie - "Dziecko na niebie' Caroll'a - anioły w ciąży, zwidy i majaki, głupota totalna, symbolika godna reklamy biedronki i w ogóle syf gigant

Ostatnio, zdecydowanie "Krew zombie" Nate Kenyon. Miało być strasznie i było strasznie, ale słabo. "Horror", który nie straszy. Ciekawy pomysł, ale kiepska realizacja, zaczynając od nijakich bohaterów i nieumiejętnym budowaniu napięcia.

Dorzucam również "Czarną ikonę" Zagańczyka.

Jak byłam młodsza musiałam przeczytać 'Mała Księżniczka' Burneta, i nie jestem pewna czemu bardzo mnie zirytowała. Czytam dość szybko (potrafie przeczytać 800str wciągu 3 dni), i myślałam, że nie umiem czytać powoli, ale okazało sie inaczej męczyłam, te książke miesiąc! (ma ona około 200 str) :/ to chyba to mnie tak zirytowało...

Najbardziej denerwującą książka dla mnie była... "Chatka Kubusia Puchatka". Nie wiem, czego jest to skutek. Chyba za późno zabrałam się za tę książkę, miałam może 8,9 lat... Pamiętam tylko, że za nic nie mogłam przez nią przebrnąć, a z innymi książkami nie miałam problemu :)

Dawno żadna książka tak mnie nie denerwowała... a już na pewno nie ulubionego pisarza... a tu masz babo placek... "Bezsenność" Kinga męczę chyba już miesiąc... no fabuła kompletnie mnie nie wciągnęła... jestem i byłam pod wielkim rozczarowaniem...

Jak dla mnie to "Cień wiatru" Zafona. W całej swojej karierze czytelniczej nie skończyłam czytać tylko trzech książek - "Nie-boskiej komedii" Krasińskiego, "Dżumy" Camusa i właśnie "Cienia wiatru". O ile dwie pierwsze były narzucone jako lektury w liceum o tyle po tę ostatnią sięgnęłam z własnej woli, mordowałam się przez kilkadziesiąt stron i poległam...

@Kechup - czytając "Weronikę" zawsze zasypiałam na pierwszej stronie, a zaczynałam tę książkę z 6 razy...
@Olsza - ja przez "alchemika" cudem przebrnęłam, ale za cholerę już nie pamiętam tej książki :D
@Wawiurka - "małą księżniczkę ze cztery razy czytałam
@Blackmoth - cykl "Kubusia" uwielbiam do dzisiaj
@Annetteee - "bezsenność" na mnie czeka
@Anek - "cień wiatru" też czeka

jak fajnie jak o innych gustach poczytać :) bo jak byśmy wszyscy to samo lubili to by nudno było :)

Pochrzaniłam "Weronikę" z "imię Róży", przy czytaniu "imienia" zasypiałam... Nie wiem czemu pomyliłam te dwie książki, ale ok...

Mnie irytują z kolei książki z cyklu "kobieta, której sypie się życie, zaczyna wszystko od początku, sama doskonale sobie radzi i wszystkim gra na nosie, za to, że nie wierzyli, że potrafi". Wzór jak najbardziej godny naśladowania i pozytywny, ale zalew w literaturze drażniący.

'Cierpienia młodego Wertera' - chyba żadna książka nie wyciągnęła ze mnie tyle nerw, co ta pozycja. Nie dość że nudna, to jeszcze tytułowy Werter był dla mnie postacią na tyle irytującą, że odetchnęłam w chwil jego śmierci.

Romans z trupem w tle - Ewy Stec

Dostałam tę książkę, więc chciałam przeczytać, ale raaaaaaaaaany, to była męczarnia.
Wiecie, jest w sieci mnóstwo blogów z opowiadaniami nastolatek o spotykaniu wielkiej miłości, a ta powieść nie różniła się od nich niczym.
Hm, no autorka jest starsza, a historia - nie wiedzieć czemu - na papierze.
I tak czytam książkę, a tu: żadnych zaskoczeń, płaska bohaterowie, wymuszone na siłę niby "śmieszne" sytuacje, błędy gramatyczne i językowe, kicz i tandeta...
Nigdy więcej!!!

płascy bohaterowie*

"Alchemik" był pierwszą książką, jaką przeczytałam Coelho i więcej żadnej już chyba nie przeczytam ;D
Zirytowała mnie na przykład "Uprowadzona". Wielka miłość do porywacza ukazuje się nagle, nie wiadomo w ogóle skąd, a jeszcze kilka linijek wcześniej nie było o tym mowy, bo ona go nienawidziła.
"Szeptem" również mnie rozczarowało. Spodziewałam się jakiejś akcji, lepszego zakończenia, czegoś...innego.
Kolejna? "Pożyczona miłość" Bridget Asher. Miało być o czymś innym, co wywnioskowałam z opisu z tyłu książki, liczyłam na akcję, humor, a tu klops - nuda.

"Hobbit, czyli tam i spowrotem" Tolkiena (lektura) - myślałam, że będzie lepiej. Czytałam miesiąc! i potem nawet nie za bardzo wiedziałam, o czym była. Autor dał za dużo opisów, w końcu kreował zupełnie inny świat... Może dlatego nie znoszę tego typu książek (choć są wyjątki!), że fabuła jest nawet atrakcyjna, ale opisy skutecznie ją "zamulają".

"Hobbit, czyli tam i z powrotem" J.R.R Tolkiena. Same wydarzenia ciekawe, ale opisy były cholernie męczące. Czytałam tą książkę z przymusu i zajęło mi to miesiąc (300 stron - normalnie tyle to w dwa, trzy dni), a właściwie pod koniec potrafiłabym powymieniać tylko najważniejsze fakty!

Zgadzam się z Routh, Hobbit był straszny. Musiałam czytać z przymusu ( lektura parę lat temu). Nie doczytałam- trudno- nie zamierzam doczytać.

Moim zdaniem, taką książką była : 'Romeo i Julia' . Wiem, że może brzmi to dziwnie, bo to taki klasyk zakazanej miłości, ale kompletnie mi się nie podobała. Spodziewałam się czegoś lepszego. Pamiętam, jak na lekcjach wszystkie dziewczyny były tak zafascynowane tą książką. A ja patrzyłam na nie z miną w stylu 'oO'. Więcej nie wezmę jej do rąk - co to, to nie.

Zmierzch!

"Pamiętniki wampirów" Czytałąm tylko pierwszą część, ale płytkość Eleny tak mnie irytowała, że po resztę już nie sięgnę. No i kilka lat temu nie mogłam przebrnąć przez "Opowieść o Despero"- początek był całkiem w porządku, potem wydawało mi się to trochę nudne. Nie wiem, bo nigdy do końca nie doczytałam.