Dystopie i antyutopie

Dystopia, ze względu na podobieństwa w kreowaniu odstręczających obrazów ludzkiej egzystencji, jest często utożsamiana z antyutopią. Istotna różnica między tymi zjawiskami literackimi polega na tym, że dystopia swoje pesymistyczne wizje przyszłości wywodzi bezpośrednio z rzeczywistości, a nie z utopijnych programów jej naprawy[1]. W języku codziennym, jak i większości słowników językowych, oba te pojęcia są stosowane wymiennie[4]. (za wiki)

Jeśli antyutopia, to warto poznać nieśmiertelną klasykę tego gatunku. Np. '1984' - Georga Orwella, czy 'Nowy Wspaniały Świat' - Hudsona
Osobiście przyznam, że nie jestem wielkim fanem i znawcą tego gatunku, jednak muszę przyznać że powieści tego typu zmuszają do wielu refleksji, a niekiedy otwierają oczy czytelnika na pewne sprawy.

Cofając się do początku warto poznać książkę, która była inspiracją dla Orwella i Huxleya (skąd ten Hudson?), antyutopię Zamiatina "My". Polecam też "Paradyzję" Janusza Zajdla - bardzo niepokojąca, czyta się migiem. Nie bez kozery nadawane są nagrody im. Zajdla w dziedzinie literatury fantastycznej.

Heh, wiedziałem że pomylę nazwisko ;-) Mea culpa.

Jak Zajdel - to praktycznie cała jego twórczość - np. "Limes inferior", Cylinder van Troffa", Wyjście z cienia", "Cała prawda o planecie Ksi". Warto sięgnąć do twórczości profesora Edmunda Wnuka-Lipińskiego - Wir pamięci, Rozpad połowiczny, Mord założycielski. I na dokładkę Stanisława Lema - "Powrót z gwiazd". A z nowych rzeczy polecam Jacka Piekary - "Przenajświętszą Rzeczpospolitą" i opowiadania Jarosława Grzędowicza - "Farewell Blues" i "Weekend w Spestreku" z tomiku "Wypychacz Zwierząt". Wszystkie tytuły trzymają niezły poziom.