Nie oglądałam ale słyszałam. Podobno dobry tyle wiem... mieliśmy w planach z mężem obejrzeć ale po drodze wyskoczyły ciekawsze propozycje. Nie mówię, że ciekawsze niż Mroczne materie ale nas bardziej zainteresowały. A Twoje wrażenia? Polecasz? Warto?
Obejrzałem w dwa dni, bo go sobie podzieliłem. W zasadzie wszystko co ma osiem odcinków - dzielę na dwie raty. Podobnie było z ,,Carnival Row'', gdzie wystąpił, uwaga, uwaga, Orlando Bloom! Serial ,,Mroczne materie'' nie należy do najbardziej dynamicznych widowisk małego ekranu. Wolno się rozkręca, no i wiadomo, gdy ktoś miał pierwowzór na biurku, jest to powieść dla młodzieży. Dużo w niej przygody (najwięcej w tomie pierwszym). Serial dosyć wiernie kroczy za literackim wzorem, choć wyprzedza pewne fakty lub dodaje postaci, które wystąpiły na kartach papieru nieco później, ale dobrze, że scenarzysta ,,przyspieszył'' bieg wydarzeń - szybciej zaczynamy rozumieć, że mamy do czynienia z wieloświatami.
Wrażenia są takie, że na ogól pochwalam młodzieżówki. Są nieskomplikowane, nie wymagają wielkiego wysiłku intelektualnego. Taka rozrywka na krótkie posiedzenia. Głównym problemem serialu (dla wielu) może być bariera familijnego ciepełka, to dzieciaki przejmują inicjatywę i oni są głównymi bohaterami serii. Trochę to mało ,,realistyczne'', ale gdybyśmy się czepiali najmniejszych szczegółów, to nigdy nic by nie zostało okrzyknięte arcydziełem. Jak na serial, który ma niewielką konkurencję w dziedzinie fantasy - radzi sobie przyzwoicie. Raczej nikt nie będzie pamiętał po latach - chociaż znajdą się optymiści, którzy oglądali serial z powodu niedźwiedzi pancernych. Wyglądają wprost epicko.
P.S. A co Was przykuło na dłużej, skoro zrezygnowaliście z ,,Mrocznych materii''?
No właśnie często komentowany Wiedźmin :) a potem serial See, bardzo dobry zresztą z Jasonem Mamoa aka Aquamen/ Khal Drogo w roli głównej. I tak oba seriale liczące każdy po 8 odcinków obejrzeliśmy w okresie przed, w trakcie i po świątecznym. No schodzi nam z tym oglądaniem. Potem zaczęliśmy serial o dziwnym i mylnym tutule "Odpowiedź mi bajkę", nawet zmeczylismy dwa odcinki ale to nie to... Obecnie jesteśmy w trakcie Doom Patrol, ale i to nie idzie nam dobrze bo generalnie ja nie za bardzo przepadam za bohaterami marvela a co dopiero worner brossa.
Zainteresowałaś tym ,,See''. Na pewno sprawdzę. Co do ,,Doom Patrol'' - strasznie przehajpowany. Porzuciłem w trakcie oglądania - zatrzymałem się na trzecim odcinku? Komiks czytało mi się dobrze, a serial powstał na jego fundamentach. Są pewne podobieństwa i tak dalej, ale wersja papierowa górą. Serial na siłę próbuje być ,,młodzieżowy'', ,,cool'', ,,wyczesany''. Wyszło sztucznie i mało wiarygodnie.
Ja jestem chyba jedyny, który nie czekał na ,,Wiedźmina''. Jak zobaczyłem, jak prezentuje się trailer - zwątpiłem i porzuciłem myśl, by zaglądać do pilota. Zapytałem ojca, są sądzi o amerykańskiej produkcji, gdyż ma Netflixa - powiedział , że średni. Więc - nie zerknę. Nie mam ochoty. Wolę zająć się czymś bardziej produktywnym. Wracając do ,,Mrocznych materii'' - to nie jest żadne objawienie. Jedna z tych pozycji, które z góry mają nakreślony scenariusz na dwa-trzy sezony. Bawiłem się świetnie - szczególnie z udziałem niedźwiedzia-alkoholika ;)
Doom Patrol ma taki specyficzny klimat, którego nie lubię w filmie czy serialu. Może te retrospekcje mnie tak zniechęcają, zwłaszcza że postacie wspomnieniami przenoszą się do lat 30,40,50 ubiegłego wieku a ja też za tym okresem nie przepadam. W każdym razie nie skończyłam jeszcze tego serialu.
Sami superbohaterowie zawsze byli stylizowani, więc trudno się dziwić, że są wyjęci z innej epoki. ,,Doom Patrol'' to taki typowy paszkwil na latających wariatów. Odpowiedź na nieskazitelny wizerunek superherosów w popkulturze.
Tylko czy trafiony? Larry w tych bandazach był już w podobnym filmie, być może oglądałeś bo tytułu ni w ząb sobie nie przypomnę tylko miał taką ruchomą plamę na twarzy. Zrobili z niego sprawiedliwego mściciela krzywd niewinnych (tam akurat chodziło o małą dziewczynkę, którą padła ofiarą pedofila) i miał mieć film lub serial o sobie. Idealizowanie bohaterów to bardzo popularny zabieg. Są inteligetni i odważni, piekni i wyportowani. My, śmiertelnicy nabawiamy się kompleksów, choć właściwie to tylko rozrywka. A dla każdego rozrywką jest co innego :)
Chodzi Ci o Rorschacha. Ze ,,Strażników'', to postać z komiksu z lat 80. XX wieku. Jedna z najbardziej intrygujących figur w całej historii o superbohaterach. Idealizowanie bohaterów stało się modne, aż za modne, dlatego w latach 80. postanowili, że czas z tym skończyć i wbić szpilkę w ich image. Potem przyszły lata 90. i twórcy postanowili ich uśmiercać na masową skalę. Superbohaterowie umierali niczym muchy, tylko co z tego, skoro przywrócili ich do życia - okazało się, że są nie tylko super, ale i nieśmiertelni! Co spowodowało dosyć przykry widok, bo jednak superbohaterowie stali się jednowymiarowi. Przyszedł XXI wieku i coś próbują z tym zrobić. Co prawda, wiele osób powtarza sztuczki z lat 80., ale superbohaterowie dzisiaj już nie są super - powstaje coraz więcej seriali czy serii, które chcą zedrzeć piękne szaty z ich nieskazitelnym wyglądem i charakterem, dlatego dostajemy ,,Doom Patrol'', znów są ,,Strażnicy'' i znów otrzymujemy niegrzeczne wersje bohaterów (Jessica Jones).
Nie szkodzi. Nie każdy siedzi w temacie. Co prawda nie jestem psychofanem superbohaterów, ale wiedzę mam dosyć na poziomie. Liznąłem co nieco, ale z fandomem nie chcę mieć nic wspólnego!
No bo Ty jesteś psychofanem, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. To tak, jak ja jestem psychofanką psów wszelkiej maści i kształtów i będę je kochać, choćby nie wiem co :)
Nie do końca zgadzam się z definicją psychofana - czytam to i ówdzie o panach z maskami na twarzach, ale czy czyni mnie to jako oddanego fana? Wątpliwe, bardzo często marudzę na komiksy o superbohaterach i wiele osób mogłoby mnie skarcić z tego środowiska, że mówię wprost, że czytają szajs :D
Ktoś czyta komiksy, ale ma w nosie teoretyzowanie na ten temat - zwykły fan.
Ktoś czyta komiksy, ale lubi też o tym rozmawiać, interesuje go cały świat wokół komiksów i lubi poświęcać na to czas, choć mógłby robić coś innego - psychofan.
Ktoś, kto żyje non stop komiksami i nie widzi świata poza nimi, a na wszelką krytykę reaguje agresją - fanatyk.
Problemem z superbohaterami jest taki, że wiele osób zapomniało, że powstali z myślą o dzieciach - dzisiaj czytają ich dorośli, przez co doszło do serii ,,The boys'', gdzie Garth Ennis ukazał ich jako skończonych dewiantów, którzy produkują sztucznie konflikty, i są jedynie celebrytami, jak w wersji Millara w dwutomowym ,,Jupiter's Legacy''.
Niby tak, choć przyznam, że wydaje mi się, że superbohaterowie tacy, jak Spiderman kiedyś byli bardziej ,,niegrzeczni''. W tym sensie, że byli tworzeni pod nastolatków i młodych-dorosłych, a takie mocne zdziecinnienie superbohaterów to ostatnie kilkanaście lat. Jakby nagle widownia nie mogła czytać/oglądać tego co my, kiedy byliśmy w ich wieku.
Ale może tylko mi się tak wydaje.
I na koniec: ,,The boys'' to genialny serial! Cieszę się, że oglądał go ktoś poza mną. :D (Polecam też ,,Utopię'' - co prawda nie o superbohaterach, ale o pewnym szczególnym komiksie.)
,,The Boys'' nie oglądałem, lecz czytałem w wersji papierowej ;)
Różnie z tymi bohaterami bywało - Marvel na ekranie to faktycznie dziecinada. Nie da się tego oglądać, a tłumy biegną do kin, jakby to było objawienie na miarę Chrystusa. Dosyć straszne, że widownia zmieniła się w dzieciarnię. Kiedyś na top listach rządził ,,Ojciec Chrzestny'' - obecnie królują jakieś dziwne produkty popkultury. Jak to powiedział Martin Scorsese - park rozrywki. Rozrywka na pięć minut.
Obejrzałem serial ,,The Boys'' i muszę przyznać, że jest lepiej niż w wersji papierowej! Przy komiksie odczułem zmęczenie po trzecim tomie, a serial pochłonąłem w jedno popołudnie! I chciałbym odpalić sezon drugi, na który trzeba zaczekać. Dobrze, że o nim wspomniałaś, bo mam chętkę na dekonstrukcję superhero!
Musimy pamiętać, że to wytwór zza Oceanu. W Polsce superbohaterowie to temat ,,niepopularny'' wśród zwykłych ludzi, którzy się tym nie jarają. Inna mentalność, inne poczucie humoru.
No może, ale jak już mi mają coś takiego proponować, to niech robią to pod szyldem „fantasy”, gdzie wszystko jest nieprawdziwe. Wtedy nawet pośladki Wiedźmina robią się znośne ;)
Inaczej powiem, jak już mi mają coś takiego proponować, to niech to robią nie w Nowym Jorku, tylko w całkowicie wyimaginowanych krainach z miastami typu Minas Tirith, gdzie mieszkają małe ludziki imieniem Yoda. Wtedy ich plastikowe gatki będą dla mnie bardziej wiarygodne :)
PS. Widziałam wczoraj nowe Gwiezdne wojny w kinie 3D. Jest bajer, nie powiem.
Nie jestem fanem czy odbiorcą Gwiezdnych Wojen, więc mnie to nie rusza, ale dzięki za info. To prawda - mogliby trochę przystopować z realnymi dzielnicami USA. Natomiast wynika to z samego założenia - w Stanach żyją superbohaterami ponad miarę. Wystarczy przypomnieć, jak gigantycznym sukcesem w mediach cieszyła się śmierć Supermana w latach 90. XX wieku - w Polsce wybuchłby śmiech politowania, że opowiadają o śmierci fikcyjnej postaci, a tam nastała żałoba z prawdziwego zdarzenia. Aż chciałoby się sparafrazować ,,jacy głupi ci rzymianie...''
Prawda. Jak byłam w Stanach, to widziałam taki mega sklep poświęcony wyłącznie komiksom. Sprzedawcą była Wonder Woman (to było jeszcze przed filmem) i jakiś typek przebrany za kozę (może to ten stworek z Wiedźmina? Szlag go wie). Ludzi w środku chyba z milion. Dla mnie to była atrakcja turystyczna :)
Ale z drugiej strony patrząc, to straszne smutne, że w tak potężnym kraju jak USA ludzie potrzebują faceta w rajtuzach i radioaktywnych pająków, żeby czuć wiarę w walce ze złem...
Mam wrażenie, że są bardziej naiwni niż gospodarze nad Wisłą. My nie szukamy bohaterów, bo non stop wszystkich krytykujemy. Mentalność sporo robi - lubią przebierać się w fatałaszki, dlatego Halloween jest popularne, u nas nie ma takiego parcia, by mieć bohaterów (szczególnie fikcyjnych).
Oni są naiwni w 100%. Przecież cały american dream opiera się na haśle „from zero to hero”, co jednak sprawdza się tylko w jednym przypadku na milion. My Polacy jesteśmy pod tym względem bardziej przyziemni.
Akurat do halloween nic nie mam. Wizyta na grobach, modlitwa, a potem zabawa w przebieranki nic nie szkodzi tym bardziej, że nie ma przymusu aby przebierać się za superbohatera. Swoją drogą bardzo bym chciała zobaczyć festiwal śmierci w Meksyku.
Festiwal śmierci w Meksyku mega spoko - kolega opowiadał i pokazywał fotki. Wygląda cudacznie, ale ta feeria barw, muzyki i masek wyciętych z legendarnych opowiastek - urzekające, aż można się pomylić, czy na pewno świętują zmarłych :P
Mutanty nie mutanty ludzie uwielbiają takie rzeczy. Nie lubię postaci Marvela, Spiderman to mnie dobija. W ogóle mnie nie przekonuję a mój syn go uwielbia. Mamy więc figurki, malowanki, ubrania, książki nawet pościel mamy z nim. Wszystko warte dwa lub trzy razy więcej niż zwykłe ubranie, zabawka czy książka. Tak wiec najważniejsze, że tym bohaterom których nie widać wszystko się zgadza a zgadza im się piniądz :D Bo o tym ile zarobili na choćby jednym filmie to już nawet nie myślę. Sprzedaje się więc jak to było... popyt jest to i podaż musi być. A może odwrotnie? :D
Spiderman byłby lepszą postacią, gdyby nie musiał rzucać sucharami na prawo i lewo. Wiadomo, bohater młodzieży i niewiast, ale kurka wodna - toć jako Peter Parker jest wprost pokraczny. Ciężko utożsamiać się z dzieciakiem, który jest nieporadny. Zawsze uważałem, że nie ma charakteru i gdyby nie kostium superbohatera niczym by się nie wyróżniał.
Ja jak już miałabym koniecznie wybrać któregoś na piżamę dla siebie, to wybrałabym batmana. Bo to po prostu człowiek z krwi i kości oraz kupą mamony, za którą kupił sobie pelerynę, plastikowe gatki i rogi na głowę. Jestem w stanie się z nim utożsamić ;)
Mi z biegiem czasu najbliżej do Supermana - uwielbiam jego podejście do ludzi, którzy nie mają supermocy. Zawsze widział wielkość człowieka nie w tym, kim jest, ale co robi, i jak zachowuje się w sytuacjach wymagających odporności psychicznej.
