Marta Fox - rozmowa nakanapie.pl

Pani Marto,czy postaci z Pani książek tworzą się w Pani głowie czy może bazuje Pani, czerpie inspirację z ludzi, których Pani zna?
Jeśli są to osoby znajome to czy mówi Pani wprost do nich pisząc? Czy może jest to podświadome?
Jak to się dzieje, że wciąż doskonale rozumie Pani młodzież mimo, że czasy tak się zmieniły.
Jak pielęgnuje Pani swoją wrażliwość, że wciąż jest taka taka...niesamowicie wrażliwa:)

Mam pytanie odnośnie najnowszej książki "Zuzanny nie ma". Chciałabym zapytać dlaczego w książce brakuje zdrobnień imion jest głownie Tadeusz, Zuzanna, Danuta, Alicja? Dlaczego nie ma praktycznie w książce określeń typu "bohaterka", "ona", "dziewczyna" a tak często (może za często" używane są same imiona bohaterów. Czy ten zabieg był przemyślany i co miał na celu?

Dobry wieczór, jak miło, że już są "na kanapie" osoby, które chcą ze mną rozmawiać.
Odpowiadam: Wszystko jest w głowie, Izabell. Wszystko. Ludzie, których znam, moje myśli, pragnienia, marzenia. I tak to się miesza, jak w tyglu. Wymyślam, ale i wykorzystuję rzeczywistość, przeinaczam, zmieniam, koloryzuję. Nigdy jednak nie umieszczam wprost osób, które znam. Czasem opisuję wygląd kogoś, kogo zobaczyłam, choć nie znam, i dorabiam mu biografię. Tzw.prawdziwe, autentyczne osoby wystąpiły tylko w książce "Coraz mniej milczenia", dlatego nazywam ją literaturą faktu. Rozumiem młodzież? Naprawdę? To znaczy, że ciągle pamiętam siebie jako dziewczynkę. I nie rezygnuję z niej, mimo, że jestem już babcią. Myślę, że nie umiem pielęgnować wrażliwości. Na pewno ją mam. bo świat mnie boli i cieszy. Pielęgnować można przyjaźń, ale czy wrażliwość? Jeśli ją ciągle mam, to znaczy, że jestem silną i nie dałam się omamić temu, czego nie uważam za swoje.

Agaciu, powieści nosi tytuł "Zuzanna nie istnieje". Ale czy to znaczy, że jej nie ma? Nie lubię zdrobnień imion u dorosłych ludzi. W ogóle nie lubię zdrobnień. Nie cierpię, jak ludzie mówią: pieniążki, jak obciąć grzyweczkę, dam pani świeżutką marcheweczkę i mięsko.Okropne to jest, fatalnie brzmi. Czuję się wtedy, jakbym niekumata. Nie rozumiem drugiej częsci pytania. Jak narrator, dbający o to, by pokazywać bliskość między kochankami może pisać o nich: bohater...

Chodzi o to, ze bardzo rzadko w opowieści można było przeczytać "ona" "Kobieta" czy "On" mężczyzna" i nie chodzi tylko o chwile namiętności, ale ogólnie w całej książce mało jest tego typu określeń za to bardzo często 3x na stronie jednej jest wymienione imię bohatera np. 3x Zuzanna czy 3x Tadeusz i tak się zastanawiam nad tym, bo dotychczas w książkach autorzy wymiennie pisali "ona" "Dziewczyna", "kobieta" "Bohaterka" lub po prostu "była, poszła, mówiła" nie używając tak często imienia bohatera i tylko chciałam wiedzieć czy to działanie zaplanowane, czy tak wyszło :-)

Agacia: U mnie wszystko jest zaplanowane. Każdy szczegół. Może dziwna jestem, ale wiem, o czym piszę i chcę napisać. Tym niemniej cieszy mnie to, kiedy Czytelnicy odkrywają w książce swoje wersje, porównując je z własnymi przeżyciami.

My Kobiety przy namiętnej nocy zwracamy uwagę na różne szczegóły np. na zapach, smak, i obraz. W jakim kolorze powinna być obleczona pościel by wzmagały u Pani estetyczna doznania? bardzo często przyjmuje się na ten kolor: czerwony. Czy pani również sądzi, ze to dobry kolor?

Uwielbiam kolor czerwony. Może więc i pościel być czerwona, choć przyznam, ze takiej zdecydowanie czerwonej nie mam. Mam w kolorze bordo, pomarańczy. Nie uzależniałabym jednak moich estetycznych doznań tylko od koloru. Ani erotycznych. W hotelach natomiast preferuję zdecydowanie białą nienagannie pościel, z atłasu i wykrochmaloną, takież ręczniki. Z wiadomych powodów. Jeśli to jest pościel flanelowa, a nie daj Bóg z kory, to przecież nie widać, czy była używana.

ha, ha :-)) takie wykrochmalone pościele to też są fajne :-) Zastanawia mnie kolor o tyle, że na okładce to płatki róży są czerwone a nie pościel, ale teraz już wszystko wiem :-)

No dobrze, to mam jeszcze jedno pytanko: Czy pisuje Pani czasem recenzje do książek? Nie swoich rzecz jasna, ale innych.

Nie oceniam prac innych, nie czytam przyslanych mi załaczników. Ale jak ktoś do mnie w tej sprawie pisze, zawsze proponuję cenionego krytyka. Natomiast czasem piszę o ksiązkach na swoim blogu, tych, które mnie wyjątkowo poruszyły.

Pech. Nie widzę ciągle banera, reklamującego rozmowę ze mną. Więc i ja nie reklamuję jej na FB i swoim blogu. Czy to się zmieni? - pytanie do redaktorów portalu.

Pani Marto, bardzo przepraszam za tę sytuację, ale jak pisałem do Pani. Mamy problem techniczny, który nie jest związany wyłącznie z bannerem promującym rozmowę. Pracujemy nad jego usunięciem.

To ja zatem mam jeszcze jedno pytanie :-)) Jakie to uczucie trzymać w ręku swoja pierwszą wydrukowana książkę?

Agacia jest niezastąpiona, jak widzę, za co dziękuję. Pierwsza książka w ręku to przedziwnie radosne uczucie, ale i jakiś smutek, ze coś się skończyło, coś zamknęło. Radości więcej. Pamiętam, że pogłaskałam okładkę. Teraz też tak robię, najpierw głaski, jakby przytulenia urodzonego dziecka. Bałam się zajrzeć do środka. Teraz też mam jakiś dziwny lęk. Przy pierwszej książce radość jednak była największa i ta nadzieja, że oto zaczyna się dziać coś nowego w życiu i trzeba będzie temu sprostać. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, czym jest to coś.

To ja mam jeszcze pytania :D

1. Czy wybiera się Pani na Targi Książki do Krakowa? Jeśli nie to kiedy i gdzie będzie można zdobyć Pani autograf na książce?

2. Czy wszystkie wykonane okładki Pani książek podobają się Pani jednakowo, czy są okładki, które Pani lubi mniej lub więcej?

3. Czy myśli Pani o kolejnej pozycji czy to już ostatnia książka?

4. Co o Pani pisaniu myślą najbliżsi? Jaka była ich reakcja na Pani pierwsza książkę?

5. Czy przed wydaniem ktoś ma wgląd do Pani książki? Ktoś komu Pani ufa i daje do oceny swoje dzieło?

Odpowiadam po kolei:
1. Tak, będę na targach, na pewno 5 listopada, w sobotę, ale może też i w piątek. Szczegółowe informacje zamieszczę na FB i na moim blogu. Miło mi będzie, kiedy się pojawisz tam, Agaciu.

2. Lubię niektóre okładki. Kiedyś nie miałam żadnego wpływu na to, jakie będą, bo decydował wydawca. Teraz przynajmniej próbuję przekazywać swoje sugestie, czasem nie zgadzam się z propozycjami, które otrzymuję.

3. Zamierzam jeszcze trochę pożyć, takie są moje plany, a więc i popracować, bo traktuję pisanie zawodowo. Tak więc to nie jest moja ostatnia książka. Ale oczywiście nie wiem, jaki będzie mój los, bo życie pisze własne scenariusze.

4. Moja Rodzinka się ucieszyła z pierwszej książki, coś nowego zdarzyło się w moim życiu. Potem już wszyscy się przyzwyczaili, piszę 20 lat. Dla najbliższych jestem mamą, żoną, przyjaciółką, babcią, nie "katuję" nikogo swoimi planami zawodowymi, nie zadręczam pomysłami. Za to robię dobre naleśniki, szarlotkę i śledziki.

5. To wcale nie takie łatwe znaleźć kogoś, kto miałby czas i ochotę czytać moją książkę przed drukiem i dzielić się uwagami. Poza tym: gdybym chciała uwzględniać uwagi, musiałabym napisać inną książkę. Tym niemniej czasem konsultuję fragmenty pisanej powieści ( tak było z "Zuzanną"). Na końcu są podziękowania dla osób, które zechciały mi poświęcić trochę swojego czasu.

martafox - jeśli tylko dam radę to będę :-)) W każdym razie planuje być!

Czy potrafiła by Pani pisać książkę "z kimś" w sensie w duecie?

Czy czyta Pani recenzje swoich książek czy nie ma Pani na to czasu?

Agacia: Z kimś absolutnie nie potrafię i nie chcę. Recenzje czytam. I jeszcze się do tego przyznaję. Bo myślę, ze wszyscy czytają, tylko niektórzy udają, ze ich to nie interesuje. Buźka.

To ja może jeszcze trochę pomęczę,

Czy posiada Pani jakieś zwierzęta?
Czy jest Pani szczęśliwa?
Jakie książki posiada Pani w swojej domowej biblioteczce?

Agacia: zaczynam od tyłu:
W domu mam bibliotekę skłądającą się z 6 tysięcy egzemplarzy. W tym 1, 5 tysiąca woluminów poezji. Czy szczęsliwa? Czasami bardzo. Posiadam zwierzę płci męskiej, najwierniejszego faceta w moim życiu, który za mną nawet do toalety biegnie. Ma na imię Mordek, 95 % foxteriera, 5 % kundla. Mąż twierdzi, że na odwrót. Jest z nami 12 lat, znalazłam go zimą pod Teatrem Śląskim. Opisałam w kilku książkach, m.in w powieści :Niebo z widokiem na niebo".

Co do książek to muszę niektóre jeszcze nadrobić :-))

Ilość pozycji książkowych jest niesamowita! To może jakieś zdjęcie będzie kiedyś można zobaczyć tej biblioteczki? Czy wśród tych tysiącach są jakieś wyjątkowe? Najbardziej ulubione?

To ja może rozwinę pytanie Agaci.
Książki jakich pisarzy lubi Pani czytać( poezji i prozy)?
Czy śledzi Pani debiuty i nowości polskich autorów?
Który poeta jest dla Pani mistrzem i czy w ogóle takiego Pani ma?
Czy zamawiając pokój w hotelu/ pensjonacie pyta Pani jaki będzie widok za oknem?

Agacia: Czy tutaj można jakoś wstawić zdjęcie? Chyba nie. Mam w komputerze fotki pokoju, w którym pracuję. Są ulubione, Agaciu, to na przykład te z dedykacjami. Ale także i te, które mi towarzyszą od lat i wracam do nich - na przykład wiersze K. Kawafisa.

Patrylandia: Teraz to najbardziej lubię literaturę wspomnieniową. Dzienniki. Ale ciągle też mądre powieści psychologiczne. Lubię i cenię Rilkego, Kawafisa, Audena, Dickinson, SExton, ale tez Brodskiego, Miłosza, Whitmana. Sledzę debiuty, szczególnie poetyckie.
Ostanie pytanie cudne: tak, masz rację, zawsze proszę o pokój z widokiem na zieleń i dopytuję też o to, czy jest w pokoju telewizor. Telewizji prawie nie oglądam, ale w pokoju hotelowym muszę miec to pudło albo raczej ekran, bo samotność hotelowa jest bardzo wredna i lubię mamić się tym, że nie jestem sama i ktoś od mnie mówi.

To ostatnie pytanie, to mój mąż zawsze zadaje, a co do telewizora to on się zawsze bulwersuje i pyta czy mają pokój z radiem... a ja mam przy tym duży ubaw :-)

Kawafisa nie znam... muszę poszperać :-) Dobrej nocy życzę.

Patrylandia:
odpowiadam od końca - fajne pytanie. O, tak, to dla mnie ważne - widok za oknem i jeszcze, aby był w pokoju telewizor. Wprawdzie TV prawie nie oglądam, to w hotelu zabijam telewizją hotelową, wredna samotność i łatwiej udaje mi się zasnąć. O poezji możemy gadać nieskończenie, jak Tuwim o zieleni. Mam wielu ulubionych poetów, ciągle odkrywam nowych, wszak na przykład Polska poezją stoi. Wracam do Grochowiaka, ciągle podczytuję Szymborską, Lipską, Sexton, Whitmana, Brodskiego, Kawafisa. Nie mam jednego mistrza. Nie rezygnuję z zasady, by przed snem przeczytać kilka wierszy. Śledzę debiuty polskich twórców, bardziej poetyckie niż prozatorskie. Najbardziej lubię czytać wspomnienia. Ale...zauroczyłam się totalnie Hertą Muller oraz Sandorem Marai.

Odpowiedziałam po raz drugi na pytanie Patrylandii. Byłam pewna, ze zrobiłam to wczoraj wieczorem, ale jakoś nie odnalazłam w ciągu tejże rozmowy. A więc ta druga odpowiedz jest trochę rozszerzona może.