Katarzyna T. Nowak - rozmowy nakanapie.pl

Blog kulinarny, tak, tak! Świetny pomysł! W każdym razie lepsze to niż nic. :-)

Że w rodzinach "się dzieje", to fakt. Ale właśnie - pozory. Chyba tylko z takich "pozornych" rodzin wywodzą się tacy uciekinierzy? Bo o ile ucieczka wcale nie jest dla mnie niczym dziwnym, o tyle zrobienie tego bez słowa, choćby jednego: "odchodzę", już tak.

Pierwszy raz zdarzyło mi się, by bohaterka panowała nade mną, a nie na odwrót....

blog kulinarno- życiowy! ;-) Nie same przepisy, to nuda.
Na pewno z pozornych, podejrzewam, że ci uciekinierzy musieli niezłe piekło przechodzić ale....może to wygoda? I tu właśnie tkwi pytanie, najlepiej pozostawione bez odpowiedzi, bo książki to jednak nie poradniki. Zdecydowanie uważam, że powinny zadawać pytania, trudne pytania a nie dawać łatwe przepisy na życie. A nie znasz tego, jak facet wychodzi po przysłowiowe zapałki i więcej nie wraca? Przyczyn może być wiele....

I niekoniecznie uciekinier jet tu winny..... Zresztą o winie mowy nie ma, bo zwykle leży po obu stronach, choć staramy się tego nie zauważać.........

Czasem powód tkwi po prostu w głowie. I nie w sensie, że ktoś jest chory, tylko... może inny? Pomysł świetny, Kasia, pisz!

Nic takiego nie zdarzyło się ani w moim życiu, ani w życiu ludzi, których znam. Czasami czytam takie historie na fb, ale przeważnie okazuje się, że tego kogoś zmordowali albo sam się zabił.
Bardzo, ale to bardzo chciałabym wiedzieć, jakie są motywacje uciekinierów, którzy o tym nie informują. Bo nawet jeśli nie ma już miłości (do nikogo, absolutnie nikogo w rodzinie??), to trudno mi sobie wyobrazić, że nie ma całej rodzinie nikogo, do kogo ma się jakieś resztki szacunku. A skoro się ma, to się przecież zostawia info "nie szukajcie". ;)

Z kolei mogę sobie też wyobrazić, jakich krzywd może doznawać taki uciekinier, zanim ucieknie bez słowa... Właśnie o kimś takim chciałabym poczytać. Najlepiej coś autentycznego, bo w beletrystyce najbardziej sobie cenię własnie poznanie. Autor musi znać psychopatologię lepiej niż ja. ;>

no właśnie zostawia to info : "nie szukajcie", a policja dostarcza info: " cały i zdrowy" I to mnie właśnie intryguje jako podstawa tej powieści, przy czym ja bym stworzyła tzw idealny dom, kupa kasy, itd i nagle on znika , pytanie: czemu? I tu właśnie historia: kobieta, która zostaje z pieniędzmi, domem, ale bez męża, a niby było tak cudownie. Niby.....Zastanawiam się nad tym, to tylko zarys bo przecież nie będę zdradzała swoich pomysłów ( co już i tak niejako zrobiłam), ale ciekawią mnie tacy ludzie za "zamkniętymi drzwiami". Mówisz o szacunku... jeśli jest, to raczej się nie ucieka.... A ucieczki mogą mieć rozmaite formy, ja mówię o tej dosłownej i być może bardziej szczerej niż przysłowiowe zasłanianie się gazetą, jak u Dulskich...Nie ma rozmowy, nie ma przyjaźni, to nic sie nie uda..

o tym lubię pisać

jakoś nie pociągają mnie harlequiny

Ale jak zostawia info, to nie zaginął, więc nie ma podstaw, żeby szukać, jeśli się szanuje jego wolę. A jeśli się nie szanuje, to wiadomo, czemu uciekł. ;> No chyba że zostawia młodociane dzieci bez alimentów. ;)

to są naprawdę bardzo różne sytuacje, ten policjant wiedział, co mówi, nie chodziło o uciekinierów od dzieci itp, lecz od piekła w domu. szkoda, ze nie zachowałam tego reportażu, ale go pamiętam . Sama wtedy niewiele z tego rozumiałam. Są podstawy, bo kobieta szaleje itd, nie wie o co chodzi....do czasu

jakby Ci ktoś taka kartkę zostawił, tez byś szukała;-)

Nie. Bo nikt bliski by mi tego nie zrobił (nie odszedłby bez rozmowy), a reszta nie jest mi bliska, więc niech idzie w diabły. :-) Właśnie DLATEGO mnie ciekawi motywacja takich ludzi. Tam po prostu MUSI brakować bliskości, przyjaźni, szacunku, miłości, whatever, bo jeśli się coś takiego do kogoś czuje, to się informuje. Jedyny wyjątek, jaki mi do głowy przychodzi, to kiedy takie info zostawia ktoś chorujący na depresję, bo wtedy nie można mówić o jego wyborze. :(

ooo właśnie, brak o którym wspomniałaś...

No i się zrobiło dramatycznie. To z innej beczki. Kiedy i gdzie spotkania autorskie i dlaczego nie w Warszawie? ;)

oj nieprędko, chyba dopiero jak wydam kolejną książkę, no i to nie ja organizuję te spotkania

To się sprężaj z tym pisaniem, ja Cię proszę!

dzięki!;-)

i do Poznania z nową książką też zapraszam :) Pomysł świetny. Sama jestem ciekawa co też się zrodzi w Twojej głowie, więc pisz ładnie i wydawaj :) Trzymam kciuki

Też czekam, też trzymam, Kasiu - do dzieła! :-)

bardzo chętnie, uwielbiam spotkania z czytelnikami. A co do powieści.....też jestem ciekawa, co z niej wyniknie. W przeciwieństwie do wielu pisarzy nie miewam określonego z góry zakończenia....

i fajnie bo nie musisz na siłę prostować zdarzeń, jeśli coś gdzieś skręci :) a nam, czytelnikom przyjemniej czytać nie wymuszone treści :)

Jako osoba w pewnym etapie życia dosyć związana z pańską rodziną (zdziwiła by się Pani, trudna i długa historia ;)) chcialam zapytać o odczucia odnośnie filmu "33 sceny z życia"?

znakomity film i tak to traktuję, ale pamiętam jak siostra pokazała mi go u siebie w domu, przed premiera. Obejrzałam, wyszłam z pokoju mówiąc: " boże, co ci ludzie przeżyli, ja bym chyba zwariowała!" I w tej samej chwili uświadomiłam sobie, co ja mówię....Oglądałam go jak ....cudza historię, dlatego uważam, że jest znakomity .

niemniej jednak wole go już nie oglądać Zaciekawiła mnie Pani, ale to już proszę na meila

diabolicalady; ja w ogóle nie pisze na siłę. Nie umiem...

Dobry wieczór ":)
W jaki sposób zachęciłaby Pani czytelników do pani książek? Tych czytelników, którzy z pani twórczocią nie mieli jeszcze styczności.
Chyba nie powiem nic nowego ,że pierwszą myślą potencjalnego mola książkowego jest: "Córka D.Terakowskiej"?
Jednak to narzuca pewnien pryzmat prawda?

Kasiu - to czuć, bo bardzo przyjemnie czyta się Twoje książki
Winterol - ja tej myśli nie miałam.

Kiedy wpadła mi w ręce "Kasika Mowka", w ogóle nic nie wiedziałam o autorce. I szczerze mówiąc niewiele o jej Mamie. Zaciekawiła mnie po prostu książka - i wsiąkłam.
Każdy jest czyjąś córką, albo synem ;-) To naprawdę nie oznacza, że nie jest przede wszystkim sobą.