Jan Kłosowski - polscy autorzy dla nakanapie.pl

Życie jest walką, a każda z jego chwil jest kroplą w morzu przeciwności, szczęście to dar, uśmiech słońca, skradając się wśród fal.

Nie przemęcza Pani, lubię zasłóżyć na te lepsze słowa, a czasami trzeba o nie powalczyć.

Mam małą uwagę odnośnie słownictwa. Trochę jest (oczywiście bez urazy) ubogie. Chociaż główne nurty wierszy mogą byc interesujące, to jednak wiersz jest walką słowną.

Nie tylko wiersz, całe życie jest walką.

Proszę wybaczyć, ale ,,zasłóżyć" ?

Mam poważną wadę wzroku, czasami nie wyłapię błędu, zwłaszcza kiedy szybko piszę.

Dzień dobry :)
Proszę powiedziec, jak wyglądała Pana droga od pisania do wydania. Napotkał Pan na jakieś trudności? Jeśli tak to jakie? I na co, musi byc przygotowany pisarz zanim ukaże się jego tomik na rynku. Jak to u Pana wyglądało?

Trudno mi udzielić jakiejś uniwersalnej rady, bo jak na razie wydałem tylko jeden tomik, ale moim zdaniem zapoznanie się z zasadami promocji dzieła literackiego to podstawa. Trzeba organizować dużo spotkań autorskich, czasami trzeba zostawiać egzemplarze własnej książki w bibliotekach. Ja już to wiele razy czyniłem, a w mojej sytuacji życiowej i zdrowotnej nie jest to proste. Mimo to do tej pory walczę o spotkania autorskie i mam już kilka zaproszeń do bibliotek na wrzesień. Jeśli zaś chodzi o procesy wydawnicze, to zapoznałem się z regulaminem i zasadami, które respektuje mój wydawca. Na rynku działa kilka wydawnictw promujących, każde działa nieco inaczej. Nie mogę się w pełni wypowiedzieć o wszystkich, bo jak do tej pory dogłębnie poznałem zasady funkcjonowania jednego, one nadal się lekko zmieniają i to na dobre.

Dlaczego mam wrażenie, że Pańskie wiersze ociekają patosem?
Wyczuwam u Pana taką nieprzyjemną pozorancką egzaltację a'la "wrażliwiec".
Taki paulo-coelhyzm liryczny - odpychająca mnie maniera wzniosłości i ponadprzeciętności.

Oczywiście mogę się mylić, bo to tylko moje subiektywne odczucia.
Bynajmniej nie neguję pańskiego talentu, ale chciałabym wiedzieć jakby Pan odparł moje odczucia - a może by ich Pan nie odparł, tylko skomentował.

Wie Pan o co mi chodzi?
Zaznaczę też, że jestem wyznawczynią osobowości i poezji np. Marcina Świetlickiego co może sporo o mnie powiedzieć.

Pozdrawiam :)

Nie zajmuję się negowaniem odczuć, nie po to tu jestem. Każdy ma własne odczucia, a ja nie chcę rozbijać fali, która je potęguje. Od początku miałem pewien istotny cel, trafić do ludzi o podobnym spojrzeniu na świat. Nie robię na poezji biznesu, ani na niczym innym co piszę, przynajmniej nie w sensie " Zarobić jak najwięcej kasy", to zguba nie cel. Wydałem tomik, by szerzej wyrazić siebie, to najistotniejszy mój cel. Prawdą jest, że jestem wrażliwy, ale mój sposób wyrażania siebie to jakby coś więcej niż tylko sam wiersz. Wiersz to słowne ubranie przekazu, który często jest prosty.

Nie używam słów kamieni, które ścierają marzenia na proch, ja tylko staram się wskazać drogę do szczęścia prowadzącą przez labirynt stalowych wątpliwości.

Moim zdaniem nadwyręża Pan określenia "słowa kamienie". Cały czas przetaczają się one w Pana wypowiedziach. Może warto zamienić je w pióra. Lżej będzie.

Przemień kamienie w pióra
stalowość na lekkość- bez żalu
Być może samotność otula
słowne wyznania w splątaniu.

Zbierz pęk suchych liści
do kieszeni weź babie lato
kamienie turlaj z pagórka
bądź piórkiem, pękatą zagadką.

Złap tęczę w odbiciu soczewki
zagarnij ją smutną źrenicą
Kamienie nie zawsze są ciężkie
Gdy toczysz je stale w ukryciu.

Z pozdrowieniami.

Przyznam, że ciekawy, a słowa kamienie, nie odcisnęły się na moim języku. Wyrywam szarość, którą nasiąknęły ludzkie słowa, sprawiam że spada w przepaść nazywaną przeszłością. Taka jest misja moich słów, taką drogę dla nich wybrałem.

I znowu to samo - w ogóle nie odpowiedział Pan na to o czym pisałam, tylko znowu "polał wodę" na temat wrażliwości.
I nie wiem co ma zarabianie kasy do moich odczuć.

Ale może po prostu nie chce Pan prowadzić na ten temat dywagacji, albo po prostu trochę nie załapał Pan o co chodzi, bo w sumie niełatwo to załapać z punktu widzenia osoby do której kieruję takie, a nie inne spostrzeżenia.

Na samym początku zaznaczyłem, że nie walczę z odczuciami innych na temat moich wierszy. Dla mnie tworzyć, to iść po drodze prowadzącej do lepszej przyszłości. Nie liczy się dla mnie sam cel, ale też sposób w jaki go osiągam.

Ciężko się z Panem rozmawia. My mówimy wprost, Pan używa metafor.
Czy nie łatwiej, chociażby zacząć od:
"Przepraszam, ale Pani pytanie umknęło mojej uwadze..." i rozwinąć wypowiedź.

Świat bez zagadek nie ma smaku. Lepiej ukryć trochę prawdy pod kołdrą z metafor, tak jest lepiej. Moim zdaniem tak jest lepiej, poza tym to stanowi pewien wstęp do tomiku, a on jest barwny. Może mnie pani za to krytykować, ale podawanie wszystkiego na przejrzystej tacy trochę mija się z celem.

Właśnie mam wrażenie, że to Pan nie bawi się słowem dostatecznie i wchodzi w niesamowity patos przy każdej próbie.

Ja już podziękuję za rozmowę, myślę, że wiem co chciałam wiedzieć i utwierdziłam się w moich wrażeniach. Powodzenia na dalszej drodze literackiej:)

Panie Janku, ale usilnie Pan w ten sposób dąży, do prostej reakcji rozmówców i obserwujących tę rozmowę: Nikt nie będzie chciał z Panem rozmawiac. Bo i o czym?

Gdybym miał się ograniczać do definicji, to wkleił bym tu kilka i na tym by się skończyła cała rozmowa, ale tego nie zrobiłem. Nie jestem człowiekiem z szarej bajki.

Nigdzie nie jest powiedziane, że musi być inaczej. Ja nie chcę tu prowadzić wykładu na temat poezji, pragnę znaczenie ubrać w moje słowa. Nie moim celem jest sprowadzanie wszystkiego do to jest tak, tak i tak. Wolę część z tego zabarwić inaczej, by nie było tu zbyt szaro.

My zadajemy konkretne pytania, Pan nie odpowiada konkretnie. Metaformami można ubarwiać wiersze, ale nie odpowiedzi do czytelnika.
Dziękuję za dyskusję.
Z pozdrowieniami
Anna

Metafory są głównie dygresjami i oddają w pewnej części smak tego tomiku, dlatego ich użycie jest wskazane.

Dlaczego tak tu cicho?