Anna Klejzerowicz - polscy autorzy dla nakanapie.pl

Przepraszam, ale niestety jeszcze nie... - a to dlatego, że będzie to ważny, integralny element intrygi, a w dodatku dzieło sztuki na tyle... hmm... nietypowe, że zdradziłoby zbyt wiele. Poproszę o cierpliwość :-)

Pozostaje więc niecierpliwie czekać...
Dziękuję serdecznie za bardzo miłą rozmowę :)

I ja dziękuję! Było mi bardzo bardzo miło :-)

Oczywiście, gdyby ktoś jeszcze miał jakieś pytania, to nadal będę tu zaglądać :-)

Aniu, już się zalogowałam, a moje pytania jednak gdzieś wsiąkły. Powtarzam je więc - choć może nie dokładnie
1) mieszkasz w pięknym, cichym, sielskim miejscu - wśród przyrody i zwierząt. Ni, sielanka i raj po prostu. I raptem wyskakuje z tego taki "Są ostateczny", który - jak pisałam - czytałam ze strachu pod łóżkiem. Jak to robisz, że umiesz byc taka "straszliwa"?
2) wiem, że będzie następna część przygód Dominiki. Czy to także będzie się działo w jakimś anonimowym miejscu Polski? Pytam, bo kocham, uwielbiam Trójmiasto i chciałabym, czytając Twoją książkę, chodzić wraz z Dominiką uliczkami ... chocby Sopotu!
3) czy dokłądnie planujesz całą książkę, czy pozwalasz, żeby fabuła rozwijała sie w Twojej głowie w trakcie pisania?

Ten "fusmaczek" to ja, Rysia!

Witajże mi, Rysiu! Już odpowiadam :-)
1. Teraz rzeczywiście mieszkam w takim... powiedzmy, małym raju na ziemi, ale dopiero od kilku lat. Przedtem od urodzenia mieszkałam w samym Gdańsku, a to wielkie miasto i jak każde miasto - ma wiele twarzy. Sama wiesz. Zresztą źli ludzie znajdą się wszędzie... niestety. Wszędzie można natknąć się na zło w czystej postaci. Taki jest nasz świat, tak go sobie urządziliśmy. Czasem człowiek czuje potrzebę pokazania tego, co mu leży na sercu czy na wątrobie - a wtedy nie da się uniknąć drastycznych tematów, zamykać oczu na istnienie ciemnej strony natury ludzkiej i chować się w swojej sielskości...

2. Rysiu, mogę Ci obiecać, że tym razem Weronika zawita także i do Trójmiasta.
W ogóle będzie podróżować. Bo pamiętasz, że założyła swoją wymarzoną wędrowną agencje detektywistyczną ;-)

3. Najpierw planuję, tak ogólnie. Samą intrygę kryminalną muszę sobie zaplanować, to jest punkt wyjścia, inaczej się chyba nie da, bo by się człowiek pogubił. Ale potem, w warstwie pobocznej, i tak pozwalam tym swoim podopiecznym prawie na wszystko! ;-))
Na przykład: Weronika wcale nie miała zakochać się w Damianie - tylko sobie co najwyżej troszkę poflirtować - a tymczasem zadurzyła się jak nastolatka... :-)

Matko, nie wiem, co mam z ta Dominiką!!! Już któryś raz przekręcam Weronikę na Dominikę. A może ona "dwojga imon", co? Rysia

Weronika, Dominika - podobnie. Może być zresztą Weronika Dominika Daglewska, czemu nie ;-)

Wszystkim Wam strasznie dziękuję za bardzo ciekawe pytania. Jakby co, to nadal jestem do Waszej dyspozycji, postaram się pamiętać i zaglądać tutaj od czasu do czasu :-)
Pozdrawiam serdecznie!

I trzymajcie kciuki za następne książki :-)

Hm, mówisz, że mężczyźni wolą "Sąd Ostateczny". Ja też wolę, ale to może przez męski aspergerowski mózg? :)

Jak patrzę na listę rzeczy, które Cię pasjonują (sztuka, literatura, historia, archeologia, teatr, kultura dawnej Japonii, filatelistyka, ekologia, życie zwierząt, góry, rower), to zastanawiam się, wokół czego będzie się kręcić akcja kolejnych książek. ;) Jakiś dawny manuskrypt? Szintoizm? Biały kruk filatelistyczny? Bo zwierzaczek jest. ;) Każda z tych dziedzin właściwie byłaby ciekawa, myślałaś już o tym? Co planujesz?

Było już pytanie o to, jakie książki lubisz, to teraz powiedz, jakie stoją na Twoim regale. Na tym najbliższym, bo pewnie tam, gdzie teraz siedzisz, jakiś jest. :-) I jakie książki leżą w zasięgu Twojej ręki w tej chwili, na biurku, na stoliku nocnym?

Zgadzam się z Tobą, że polscy pisarze dają radę. :-) Nigdy nie rozumiałam tego marudzenia, że polska literatura kuleje. Wcale nie!

Zapytam jeszcze o fotografię. Jakiś ulubiony fotografik? Ulubiony podręcznik do fotografii? Ulubiony aparat? O szczegóły bardzo szczegółowe poproszę, skoro już mam okazję Cię wypytać! Lomografię lubisz? ;)

Ale fajne pytania,! :-) To zaraz, to po kolei... W następnych książkach na pewno też pojawią się moje pasje - bo bez pasji nie potrafię pisać. Mozę tym razem archeologia, zaginione cywilizacje i tak dalej... Palny są. Ale nie zdradzę, bo potem ie byłoby niespodzianki ;-)
Książki, które stoją w zasięgu mojego wzroku, na półeczce nad biurkiem:
Andrea Bellessort "Podróż do Japonii" (wydanie z 1903).
Haiku - zbiorek.
"Gdańsk i ziemia gdańska" Mamuszki
"Duchy polskie"
Słownik symboli
Fromentin "Mistrzowie dawni"
Prawo autorskie
słowniki :-)
Na moim nocnym stoliku:
Pam Jenoff "Prawie w domu" (thriller polityczny).
Elżbieta Sawicka "Widok z wieży" (rozmowy z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim).

Uważam, że polska literatura jest naprawdę bardzo dobra. W każdym gatunku. Kręcenie nosem na naszą literaturę jest śmieszne i psuje rynek książki w Polsce.
Fotografia... Ulubiony fotograf: niezmiennie Edward Hartwig, z obcych Saudek. Żadnych podręczników! Z nimi skończyłam na studiach ;-)
Natura.
Ulubiony aparat: niezmiennie i zawsze Nikon.
Lomogra
fię... lubię. Choć nie jestem wyznawcą. W ogóle lubię stare aparat. Nawet mam kilka staruszków, które stoją "na wystawie" na półce. Nawet Łomo jeszcze mam ;-)

Ech, przepraszam, literki zjadłam... spieszyłam się!

Lejesz miód na moje serce z tymi aparatami! A jakie staruszki masz? I które z nich Lubiszyn najbardziej?
Robiłaś może zdjęcia Lubitelem?

Pewnie, że robiłam Lubitelem ;-) Sto lat temu, były to zdjęcia pewnego średniowiecznego ołtarza w muzeum, do artykułu - miał być "duży" obrazek, slajd... To były czasy! :-)
A mam jeszcze starą Zorkę, Kieva (dwuobiektywowego!), mam jeszcze jakiś śmieszny przedwojenny aparacik niemiecki, który dostałam od kumpla, mam starą Prakticę, no i Smienkę z lat 70-tych :-)
Najbardziej lubię Zorkę i Smienkę, bo to pamiątki po Tacie...

A tym Lubitielem to były już lata 90-te! Nie do wiary, co?... Normalnie robiłam już wtedy zdjęcia NIkonem, ale tu o ten duży obrazek chodziło, z tym był kłopot, a redakcja miała taki wymóg, bo druk, a zdjęcie na okładkę szło. A ja młoda, durna, nawiedzona, dałam z siebie wszystko - i robiłam ołtarz czyś, co już wtedy było zabytkiem! :-D
Ale wyszło...

Jaka szkoda, że tak daleko mieszkasz, bo potrzebuję przeszkolenia z Libitiela. :)
Też mam Smienkę, poluję na Zorkę 5, z sentymentu, ale coś nie mogę upolować, strasznie wysokie ceny osiąga na allegro. :(
Te zdjęcia z Lubitiela masz gdzieś? Można je zobaczyć? Bo jestem ciekawa. :)

Jedno z nich (choć kolory przekłamane) razem z artykułem jest na mojej stronie:
http://www.annaklejzerowicz.pl/publicystyka_tryptyk.htm
Już bym Cię chyba nie przeszkoliła z Lubitiela... Nic nie pamiętam! Tylko tyle, że sama na gorąco uczyłam się go wtedy obsługiwać :)

Jak pięknie! Przypomniałabyś sobie, jakbyś go wzięła w ręce. ;)

Ja chyba z godzinę zmarnowałam, żeby dojść, jak do niego włożyć kliszę. Rolkę miał włożoną nie tam, gdzie trzeba, zorientowałam się, jak nałożyłam kliszę, więc ją potem przewijałam. Ciekawe, czy na takiej przewiniętej, od końca, cokolwiek wyjdzie. Ale te wszystkie pokrętła są dla mnie nieintuicyjne (to nie to co stary dobry Zenit E z mojego dzieciństwa), a instrukcji po polsku nie mogę znaleźć. :(

Ale wiesz co, przetłumaczoną instrukcję pewnie można w necie znaleźć.

Ha... bez aparatu nie znalazłam :-( Ale na allegro na pewno znajdziesz, trzeba by się dogadać, żeby ktoś za drobną opłatą skserował :-)
Ech, czasem tęsknię za tamtą "prawdziwą" fotografią, cyfrowa to już nie to samo... Choć teraz już czasu bym nie miała na przesiadywanie w ciemni. Książki wymagają oddania ;-)

Mnie się nie udało wygooglać, ale do googlania też trzeba mieć talent (i to nie żart, mam przyjaciółkę, która jest lepsza od Szarika w wyszukiwaniu informacji!).

A ja lubię cyfrową. Mój Nikon to lustrzanka cyfrowa właśnie, choć stara, bo ponad-6-letnia, przy dzisiejszym rozwoju elektroniki to już dinozaur, ale nowego wcale nie potrzebuję. Ten staruszek i tak ma mnóstwo opcji, których nigdy nie użyję. Ideałem byłaby cyfrowa lustrzanka na wzór starych lustrzanek, bez żadnych zbędnych, dodatkowych dynksów. No i mogliby coś zrobić z ciężarem, bo wg medyków nie wolno mi z Nikona korzystać - waży ponad pół kilo, czyli więcej niż mi wolno nosić. Kiedyś mi się gdzieś w oczy rzuciła lustrzanka ważąca 450g, była mniejsza niż większość, wyglądała trochę jak taki lepszy kompakt, jak trochę większy Lumix FZ5, a to był jakiś Nikon. Cena była zaporowa. :(

Ciemnia mnie nie ciągnie, niestety. Ciągną mnie za to dobre laby, to teraz też rzadkość.

Ale fakt, książki wymagają oddania, czytanie ich też. :-)

A ja kochałam ciemnię... Wspominam te klimaty z nostalgią, dla mnie to była magia. Alchemia! :-) Ale teraz fotografia zeszła już u mnie na drugi plan, nie z powodu ciemni, tylko pisanie stało się jednak najważniejsze.

Mieliśmy ciemnię w liceum. Każdy mógł skorzystać. Byłam kilka razy (miałam wtedy zenita E), ale za dużo było chemii, odczynników i innych takich, a ja jestem humanistka i chemię w szkole ledwo zaliczałam. ;> Nie lubiłam się w to bawić, ale obserwować, jak ktoś to robi, mogłam. :)

Co jeszcze porzuciłaś dla pisania? ;)

Ja przez wiele lat miałam ciemnię w domu :-)
Co jeszcze "porzuciłam" dla pisania?... Teatr. Przez wiele lat moje życie było związane z teatrem sopockim. Publicystykę, bo też nie mam na nią czasu. Oczywiście nie do końca, czasem do tego wracam, jak do fotografii, ale nie da się ciągnąć dziesięciu srok za ogon, przynajmniej po równo :-)

Aaa, I jeszcze mieszkanie w mieście zostawiłam... razem z całym tamtejszym "bagażem" ;-)