“Ży­jesz więc! Czy wiesz, że wy­cho­dząc z tej ma­ka­bry cało, oca­li­łaś też ka­wa­łek mnie? Bo trze­ba Ci wie­dzieć, że bli­skie nam osoby za­bie­ra­ją­ce się z tego świa­ta spra­wia­ją, że część na­sze­go je­ste­stwa też z nimi umie­ra. Wie­rzaj mi, wiel­ką byś mi uczy­ni­ła pust­kę w domu moim. Wie­rzaj mi, moja mała.”