“Wieczorem, oglądając dziennik telewizyjny, siedzi obok matki, która ściska w dłoniach chusteczkę do nosa i wyciera oczy, gdy emocje są zbyt silne. (...) Adrien zastanawia się nad własnym murem, za którym się schował, gdy tylko zaczął oddychać. Jak wysoki jest ten mur?”
Przejmująca powieść o dorastaniu. I o tym, jak czas przemija, by w końcu nas rozdzielić. Tylko jako dzieci potrafimy kochać naprawdę mocno. Mam na imię Virginie. Dzisiaj z trojga przyjaciół, Ni...