“– Mą­dre rze­czy pan mówi, pa­nie Zyg­mun­cie. – Bo jak ży­cie uczy­ło, to no­to­wa­łem. – Star­szy męż­czy­zna po­pu­kał się w bok głowy. – Niech pan za­pa­mięta. Strach i żal za­zwy­czaj wy­glą­dają tak samo i dość ła­two je po­my­lić ze sobą. Bruno za­no­to­wał.”