“Gdyby Yas­ser nie był ośmio­let­nim chłop­cem, po­strze­ga­nym w rze­czy­wi­stym świe­cie jako dziec­ko, dla któ­rego po­ję­cie śmier­ci nie miało żad­nego sensu, sta­no­wiło nie­po­jęty abs­trakt, coś, czego nie mógł zro­zu­mieć ani wpi­sać w swoją dzie­cięcą, małą rze­czy­wi­stość – i gdyby był przy­tomny albo zdol­ny do ja­snego my­śle­nia, wie­dział­by, że umie­ra. Że pia­sek w jego klep­sy­drze ży­cia prze­sy­puje się na długo przed cza­sem.”