“Da­niel szedł pew­nie. Znał za­sady. Je­śli chcesz być nie­wi­dzial­ny w szpi­talu, rób wszyst­ko, jak­byś przy­na­le­żał do tego miej­sca. Prze­cięt­ne ubra­nie, wy­raz zmę­cze­nia na twa­rzy, w dłoni re­kla­mówka ze skle­piku na par­te­rze, a w niej bułki, jo­gurt i woda. Szedł w końcu do pa­cjent­ki i mu­siał za­po­biec śmier­ci gło­do­wej, na którą nie­mal ska­zy­wały szpi­talne kuch­nie.”