Zoja Pirzad

Zoja Pirzad (czyt. Pir-zad) urodziła się w roku 1952 w Abadanie, ważnym ośrodku przemysłu naftowego na południu Iranu; jej matka była Ormianką, ojciec muzułmaninem. Po ukończeniu szkoły średniej w Abadanie Pirzad przeniosła się do Teheranu, gdzie wyszła za mąż; ma dwóch synów. Obecnie mieszka w Erywaniu. Zaczynała swoją działalność literacką od tłumaczeń. Popularność zyskał jej przekład na perski Alicji w krainie czarów Carola Lewisa i zbioru japońskich haiku. W roku 1991 zadebiutowała własnym zbiorem opowiadań Mesl-e hame-je asrhā (Jak co wieczór); następny – Ta’m-e gas-e chormālu (Cierpki smak owoców kaki) ukazał się w roku 1997, a Jek ruz mānde be Ejd-e Pāk (Jutro Wielkanoc) – w roku 1999. Największą popularność przyniosła jej powieść Czerāqhā-rā man chāmusz mikonam (To ja pogaszę światła) z roku 2001, ktorej akcja rozgrywa się w kosmopolitycznym środowisku naftowego Abadanu lat 60-tych. Nagrodzona w Iranie kilkoma nagrodami literackimi, w tym prestiżową nagrodą Fundacji Huszanga Golsziriego, była wielokrotnie wznawiana i tłumaczona na języki obce.

W Iranie Pirzad postrzegana jest jako autorka feministyczna, skupiająca się na codziennym życiu kobiet, uwięzionych w pułapce tradycyjnych ról. Tymczasem nie mniej ważny jest jej głos jako przedstawicielki ormiańskiej mniejszości etnicznej i wyznaniowej. Dwie jej opowieści – To ja pogaszę światła i Jutro Wielkanoc rozgrywają się w środowisku irańskich Ormian, ukazując problemy, z jakimi zmaga się ta mniejszość, pomiędzy wolą zachowania własnej tożsamości a wymogami integracji z muzułmańską większością.