Włodzimierz Bartoszewicz

Polski malarz, grafik i ilustrator.
Urodził się we Lwowie i był synem Joachima oraz Marii Magdaleny z Jełowickich. W gimnazjum w Kijowie zdał maturę w 1917. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1923 uzyskał stopień magistra ekonomii. W tym samym roku wstąpił do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Janusza Kotarbińskiego, Władysława Skoczylasa, Wojciecha Jastrzębowskiego, Edmunda Bartłomiejczyka i Tadeusza Pruszkowskiego.
Od 1929 prezes grupy malarskiej „Szkoła warszawska” oraz stowarzyszenia „Ars christiana”. W 1930 ukończył studia i brał udział w pierwszej wystawie „Szkoły warszawskiej”. W Genewie w 1931 był jednym z organizatorów, kierownikiem artystycznym wystawy grup „Bractwa św. Łukasza” i „Szkoły warszawskiej”. Wystawiał od tego czasu prace zarówno w kraju jak i za granicą (Bukareszt, Berlin, Londyn, Nowy Jork, Chicago). W 1936 w Warszawie w „Zachęcie” i w Brukseli w „Palais des Beaux Arts” odbyły się wystawy indywidualne jego prac.

Okres okupacji i początkowy okres po wyzwoleniu spędził w Kielcach, gdzie w Urzędzie Wojewódzkim był kierownikiem Wydziału Kultury i Sztuki. Przeniósł się w 1948 do Poznania, gdzie poświęcił się pracy artystycznej[1]. Uprawiał rysunek. Tworzył karykatury, ale także portrety. W twórczości jego pojawia się również tematyka religijna i historyczna, tworzył pejzaże i martwą naturę. W jego przedwojennych karykaturach obecne są też silne wątki antysemickie. Niektóre z takich rysunków pokazano na przełomie 2013 i 2014 w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie.

Organizował plenery w Kazimierzu Dolnym: opisał je w Budzie na Powiślu.

Od 1935 był żonaty z Marią Magdaleną Dunin–Borkowską. Był synem Joachima Bartoszewicza, jednego z liderów obozu narodowego. Postać swojego ojca, losy swoje i swojej rodziny na tle "sprawy polskiej" opisał w swoich wspomnieniach („Mój ojciec i jego czasy. Wspomnienia z lat 1867–1920”). Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.