Adalbert von Taysen

Georg Adalbert Helmut von Taysen był niemieckim generałem porucznikiem.

Taysen był synem generała porucznika o tym samym imieniu, Adalberta von Taysena (1832–1906). Po ukończeniu szkoły średniej w 1897 roku von Taysen rozpoczął karierę wojskową jako chorąży w Pułku Grenadierów Gwardii Cesarza Franciszka nr 2 , a 18 sierpnia 1898 roku został oficerem. W latach 1905–1908 von Taysen uczęszczał do Akademii Wojennej, po czym pracował w Wielkim Sztabie Generalnym . Od 1912 roku był członkiem Sztabu Generalnego VI. Dowództwo armii we Wrocławiu . Podczas I wojny światowej pełnił różne funkcje jako oficer sztabu generalnego dywizji i korpusu, a w 1916 roku został awansowany na majora. Od kwietnia 1917 roku był pierwszym oficerem sztabu generalnego Korpusu Gwardii aż do jego rozwiązania we wrześniu 1919 roku.

W październiku 1919 roku von Taysen został mianowany oficerem sztabu generalnego Reichsheer w Wehrkreiskommando III w Berlinie. W latach 1920-1921 pełnił służbę w Wydziale Transportu Wojskowego w Biurze Wojskowym Ministerstwa Obrony Rzeszy , którego został szefem w 1921 roku. W październiku 1923 roku von Taysen został dowódcą III. Nietoperz. Pułku Piechoty nr 7 we Wrocławiu, awansowany na pułkownika w lutym 1926 r. W latach 1926–1929 von Taysen był dowódcą twierdzy Wrocław, a w 1929 r. awansował na generała majora i dowódcę piechoty IV w Magdeburgu. W 1930 roku von Taysen przeszedł na emeryturę w stopniu generała porucznika.

Po zakończeniu kariery zawodowej od grudnia 1930 do marca 1933 roku zajmował się opracowywaniem doświadczeń wojennych w Biurze Wojskowym Ministerstwa Obrony Rzeszy. Od 1935 roku kierował grupą roboczą „Zagadnienia Transportu Obronnego” Niemieckiego Towarzystwa Polityki Obronnej i Nauk o Obronności.