Segur de Comtesse

Zofia Rostopczyna, hrabina de Ségur – francuska powieściopisarka pochodzenia rosyjskiego, autorka słynnych w całej Europie opowiadań dla dzieci.

Hrabina Ségur pochodziła z dużej rosyjskiej rodziny szlacheckiej, której genealogia sięga mongolskich chanów Złotej Hordy i rodziny Czyngis-chna.
Jej ojcem był hrabia Fiodor Rostopczyn (1763-1826), który początkowo był generałem broni piechoty, potem ministrem spraw zagranicznych cara Pawła I (ojca chrzestnego Zofii), a finalnie gubernatorem generalnym Moskwy. Jej matką jest hrabina Katarzyna Protasowa, druhna Katarzyny II. Zofia była trzecim dzieckiem pary.

Zofia Rostopczyna otrzymała edukację przeznaczoną dla dzieci rosyjskiej arystokracji, która nastawiona była głównie na nauczanie języków obcych, zwłaszcza języka francuskiego. Dzięki systematycznej pracy i trudowi włożonemu w naukę, hrabina Ségur, już jako dorosła kobieta, władała biegle pięcioma językami.

Jako młoda dziewczyna padała ofiarą licznych kar cielesnych zadawanych przez rodziców (szczególnie przez matkę). Pod wpływem Joseph’a de Maistre, (Ministra Pełnomocnego Króla Sardynii u cara) i jezuitów, hrabina Rostopczyna nawróciła się z prawosławia na katolicyzm. Od trzynastego roku życia Zofia była wychowywana już, wbrew woli ojca, w duchu religii katolickiej. On sam pozostał jednak prawosławny.

W 1812 roku podczas inwazji Napoleona na Rosję jej ojciec piastował stanowisko gubernatora Moskwy. W tym czasie pisał pamflety przeciw Napoleonowi. Nakazał usunąć pompy przeciwpożarowe i uwolnić więźniów z misją podpalenia każdej dzielnicy Moskwy. Pożar Moskwy, skomentowany przez Zofię: Widziałam zorzę polarną unoszącą się nad miastem, zmusił Napoleona do wycofania się. Sukces tego planu pociągnął jednak za sobą wrogość nie tylko tych, którzy stracili swoje domy, ale również arystokratów-kupców do tego stopnia, że Fiodor Rostopczyn zdegradowany przez cesarza, wolał opuścić ojczyznę i osiedlić się w Polsce w 1814 roku, potem w Niemczech, we Włoszech, a w końcu w 1817 we Francji. We wszystkich tych krajach został przyjęty jako bohater, wybawca monarchii.

Fiodor Rostopczyn sprowadził rodzinę do Paryża, gdzie dziewiętnastoletnia Zofia po raz pierwszy spotyka Eugeniusza Ségur (1798-1869), wnuka marszałka Ségura będącego ambasadorem Francji w Rosji. Eugeniusz był siostrzeńcem generała Filipa Ségura, adiutanta Napoleona, który omal nie zginął w moskiewskim pożarze. Małżeństwo, zaaranżowane przez Zofię Swetczynę, Rosjankę, która również przeszła na katolicyzm, zostało zawarte 14 lipca 1819 roku. Rok później rodzice Zofii Ségur wrócili do Rosji.

Zawarte z miłości małżeństwo było początkowo szczęśliwe, ale rozpadło się z winy frywolnego męża, który zdradzał Zofię z ich służącą. Sytuacja Eugeniusza, zubożałego i próżnego, poprawiła się dopiero w 1830 roku, kiedy to został parem Francji. Małżeństwo Ségur doczekało się dziewięciorga dzieci. Eugeniusz nazywał swoją żonę „matką Gigogne”.

Poliglotka, władająca pięcioma językami Zofia Rostopczyna przejawiała niekiedy zachowania histeryczne, częściowo odziedziczone od matki, ale także z powodu choroby wenerycznej przekazanej przez męża. Przeżywała również kryzysy nerwowe będące konsekwencją długich okresów milczenia.

Przypadek hrabiny Ségur pokazuje nam, że spóźnione powołanie może okazać się sukcesem: w istocie napisała ona swoją pierwszą książkę mając ponad 50 lat.
Hrabina Ségur zaczęła poświęcać się literaturze notując bajki, które opowiadała swoim wnukom i grupując je w taki sposób aby stworzyć coś, co dzisiaj nosi tytuł „Les Nouveaux Contes de fées”.

Podpisała swój pierwszy kontrakt w październiku 1855 roku za jedyne tysiąc franków. Sukces „Nouveaux Contes de fées” zachęcił ją do napisania dzieła dla każdego ze swoich wnuków.

Kilka lat później Eugeniusz Ségur udzielił Ludwikowi Hachetteprawa wyłącznej sprzedażyksiążek dla dzieci na stacjach. W 1860 roku, Ludwik Hachette zaczął wydawać kolekcję „Różowej Biblioteki”, w której od tamtej pory, publikowane były wszystkie dzieła hrabiny.