Piotr Sitnik

“Krew, strach i rdzawy uśmiech w koniuszkach ust Troje dzieci na praskim podwórzu Królestwo rowerów, złodziei, plastikowych pistoletów Bezzębnych dziwek, pół-analfabetów Dorastasz bezbronny, bezimienny, dziwnie betonowy W twarz plując przeznaczeniu, posypujesz głowy.”

“Dlaczego zawsze bliźniaki syjamskie moich genialnych myśli Zrośnięte głowami, w bolesnej udręce Rozrywasz szczypcami ironii tak gwałtownie?”

“Dlaczego patrzyć tak krzywo na mój ornat? Skąd wiesz, że po naszej rozmowie idę gwałcić dziecko? Każde wygląda na piętnaście, jeśli przymknę oczy Ach, ja też patrzę na świat przez pryzmat krzyża!”