Olav Duun

Olav Duun (właść. Ole Julius Raabye)
Początkowo był poganiaczem bydła i rybakiem, później, po ukończeniu seminarium nauczycielskiego, nauczycielem wiejskim.
W swojej twórczości analizował psychologiczne i duchowe cechy życia chłopów. Pisał powieści i nowele z życia rybaków i rolników. Jego głównym dziełem jest cykl powieściowy o rozwoju społeczno-kulturalnym norweskich chłopów Juvikfolke (Ludzie z rodu Juvik, t. 1-6, 1918-1923), opisujący dzieje kilku pokoleń rodziny w zmieniającej się rzeczywistości w latach 1814-1920. Napisał również powieści Bracia z Olsøya (1927, wyd. pol. 1969), trylogię Ragnhilda (księga 1-3 1927-33, wyd. pol. 1973), oraz Ludzie i żywioły (1938, wyd. pol. 1973). Pisał o wsi norweskiej, o przemianach patriarchalnej obyczajowości, postępującej kapitalizacji prowincji, walce z dziką przyrodą i poszukiwaniu solidarności i miłości w trudnych warunkach. Jego metoda pisarska była skrzyżowaniem opisowego, tradycyjnego realizmu ze skandynawską narracją sag oraz elementami psychologicznymi. Starał się poznać motywy kierujące opisywanymi bohaterami. Precyzyjnie śledził kształtowanie się tych motywów, a także uczuć poszczególnych postaci.