/943e62137a269c1e64386ab3cff39ea3/n/nina-pigulewska)
Rosyjska specjalistka w dziedzinie semitologii i syriologii, historyk chrześcijańskiego Wschodu.
Pochodziła z rodziny szlacheckiej Stebnickich. W 1911 roku ukończyła prywatne gimnazjum M. N. Stoiuniny ze złotym medalem. W 1912 roku zapisała się na Wydział Historyczno-Filologiczny Petersburskich Wyższych Kursów Żeńskich Bestużewskich, które ukończyła w 1918 roku. W tym okresie ukształtowała się główna sfera jej zainteresowań: była to historia prawosławnego Wschodu. Wymagało to poważnych studiów języków orientalnych, które P. odbyła w latach 1918-1922 na Wydziale Orientalistycznym (od 1920 roku – Wydziale Nauk Społecznych) Uniwersytetu Piotrogrodzkiego, pod kierunkiem M. N. Sokołowa (język starohebrajski) i A. P. Aliavdina (język syryjski).
W 1918 r. na polecenie Piotrogrodzkiej Rady Okręgowej zorganizowała szkołę piśmiennictwa przy papierni „Svetoch”. W latach 1921–1928 pracowała w Państwowej Bibliotece Publicznej, gdzie studiowała i dokonywała atrybucji syryjskich rękopisów Biblioteki.
Od 1917 roku P. była członkinią oświeceniowej grupy „Woskresenie” – swego rodzaju lewego skrzydła Towarzystwa Religijno-Filozoficznego. Jej członkowie starali się zjednoczyć chrześcijaństwo i wartości socjalistyczne; wśród nich, oprócz założyciela AA Meyera, byli tacy ludzie, jak filozof G.P. Fiedotow, artystka XA Połowcewa i inni. Władze uznały grupę za organizację kontrrewolucyjną, a P. została aresztowana wraz z innymi. 11 grudnia 1928 roku została skazana na pięć lat więzienia i zesłana na Sołowki. W 1931 roku ze względu na stan zdrowia została przeniesiona do Archangielska, gdzie mogła czytać książki i prowadzić badania. W 1934 roku wróciła do Leningradu.
Po powrocie do Leningradu do 1936 r. była pracownikiem naukowym w Instytucie Historii Nauki i Techniki, następnie w Filii Leningradzkiej Instytutu Orientalistyki Akad. ZSRR. Od początku II wojny światowej do 1942 r. była zastępcą dyrektora i zapewniała bezpieczeństwo zbiorów rękopisów Instytutu. W 1942 r. została ewakuowana; w 1944 r. powróciła do Leningradu i do końca życia pracowała w Filii Leningradzkiej Instytutu Orientalistyki Akad. ZSRR i stworzyła szkołę badań w dziedzinie starożytnego Bliskiego Wschodu.
W 1952 roku, kiedy Towarzystwo Palestyńskie zostało reaktywowane przy Prezydium ZSRR, do końca życia pełniła funkcję wiceprezesa tegoż Towarzystwa i redaktora naczelnego „Palestinskyi sbornik” (Palestyńskiego zbioru artykułów) – przygotowała 24 numery.
W latach 1931–1941 i 1944–1951 wykładała na Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym.
W 1938 roku uzyskała stopień kandydata z filologii bez obrony. W 1939 roku P. obroniła doktorat; w 1945 roku została profesorem; w 1946 roku została wybrana na członka korespondenta Akt. Sc. ZSRR
Jej obszar badań obejmował kulturę duchową średniowiecznego Bliskiego Wschodu i religię jako jej część. W prywatnej kolekcji P. w oddziale Petersburga Archiwum Rosyjskiego Ak. Sc. znajduje się wiele nieopublikowanych prac, w tym jej wczesne artykuły na temat Nowego Testamentu i wczesnochrześcijańskiej literatury.
Pochodziła z rodziny szlacheckiej Stebnickich. W 1911 roku ukończyła prywatne gimnazjum M. N. Stoiuniny ze złotym medalem. W 1912 roku zapisała się na Wydział Historyczno-Filologiczny Petersburskich Wyższych Kursów Żeńskich Bestużewskich, które ukończyła w 1918 roku. W tym okresie ukształtowała się główna sfera jej zainteresowań: była to historia prawosławnego Wschodu. Wymagało to poważnych studiów języków orientalnych, które P. odbyła w latach 1918-1922 na Wydziale Orientalistycznym (od 1920 roku – Wydziale Nauk Społecznych) Uniwersytetu Piotrogrodzkiego, pod kierunkiem M. N. Sokołowa (język starohebrajski) i A. P. Aliavdina (język syryjski).
W 1918 r. na polecenie Piotrogrodzkiej Rady Okręgowej zorganizowała szkołę piśmiennictwa przy papierni „Svetoch”. W latach 1921–1928 pracowała w Państwowej Bibliotece Publicznej, gdzie studiowała i dokonywała atrybucji syryjskich rękopisów Biblioteki.
Od 1917 roku P. była członkinią oświeceniowej grupy „Woskresenie” – swego rodzaju lewego skrzydła Towarzystwa Religijno-Filozoficznego. Jej członkowie starali się zjednoczyć chrześcijaństwo i wartości socjalistyczne; wśród nich, oprócz założyciela AA Meyera, byli tacy ludzie, jak filozof G.P. Fiedotow, artystka XA Połowcewa i inni. Władze uznały grupę za organizację kontrrewolucyjną, a P. została aresztowana wraz z innymi. 11 grudnia 1928 roku została skazana na pięć lat więzienia i zesłana na Sołowki. W 1931 roku ze względu na stan zdrowia została przeniesiona do Archangielska, gdzie mogła czytać książki i prowadzić badania. W 1934 roku wróciła do Leningradu.
Po powrocie do Leningradu do 1936 r. była pracownikiem naukowym w Instytucie Historii Nauki i Techniki, następnie w Filii Leningradzkiej Instytutu Orientalistyki Akad. ZSRR. Od początku II wojny światowej do 1942 r. była zastępcą dyrektora i zapewniała bezpieczeństwo zbiorów rękopisów Instytutu. W 1942 r. została ewakuowana; w 1944 r. powróciła do Leningradu i do końca życia pracowała w Filii Leningradzkiej Instytutu Orientalistyki Akad. ZSRR i stworzyła szkołę badań w dziedzinie starożytnego Bliskiego Wschodu.
W 1952 roku, kiedy Towarzystwo Palestyńskie zostało reaktywowane przy Prezydium ZSRR, do końca życia pełniła funkcję wiceprezesa tegoż Towarzystwa i redaktora naczelnego „Palestinskyi sbornik” (Palestyńskiego zbioru artykułów) – przygotowała 24 numery.
W latach 1931–1941 i 1944–1951 wykładała na Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym.
W 1938 roku uzyskała stopień kandydata z filologii bez obrony. W 1939 roku P. obroniła doktorat; w 1945 roku została profesorem; w 1946 roku została wybrana na członka korespondenta Akt. Sc. ZSRR
Jej obszar badań obejmował kulturę duchową średniowiecznego Bliskiego Wschodu i religię jako jej część. W prywatnej kolekcji P. w oddziale Petersburga Archiwum Rosyjskiego Ak. Sc. znajduje się wiele nieopublikowanych prac, w tym jej wczesne artykuły na temat Nowego Testamentu i wczesnochrześcijańskiej literatury.
/29a80d1b-5372-4b37-9ce0-7ecdde252923/n/kultura-syryjska-we-wczesnym-sredniowieczu)
